We've moved!


Μετακομίσαμε!
To bitiboukou (aka ένα ακόμα blog) ζεί πλέον σε άλλο σαιτ. Όλα τα καινούργια άρθρα θα ανέβουν στο bitiboukou.com

Υπάρχουν πολλά καλά πράματα για διάβασμα εδώ όμως, οπότε take a look.

Τα λέμε στην άλλη πλευρά.

-Άνι

31.8.11

Τρυπάκια...

Γιατί για να ακούω metal πρέπει να έχς μακρυά μαλλιά, να φοράω μπλούζες με στάμπα μπάντας και δερμάτινα, να πίνω λίτρα μπύρας, να έχω ταττοο, piercings και να είμαι κάφρος;
Όχι ότι δεν είμαι όλα αυτά...
Το θέμα είναι ότι ο <<κόσμος>> κρίνει βάσει στερεοτύπων. Δεν μπαίνει στον κόπο να δει τον άνθρωπο,όχι! Απλά μένει στην εμφάνιση και κρίνει χωρίς να γνωρίζει. Όντας σίγουρος για τα λεγόμενά του,κορδώνεται.
Γιατί αντιδρούμε έτσι όμως; Γιατί ας το παραδεχτούμε, όπου και αν ανήκουμε, έτσι πράττουμε...
Εδώ θα παραθέσω ένα γεγονός για να δείτε πόσο βιαζόμαστε να κρίνουμε...

Αργά, μετά τα μεσάνυχτα, κάπου στου Ψυρρή, δυο παιδιά που ακουλουθούν μια πιο ακραία εμφάνηση (Goth) τρέχουν να προλάβουν ένα φαρμακείο που κλείνει γιατί ένας φίλος τους έχει χάσει τις αισθήσεις του. Ο φαρμακοποιός αρνείται να τους δώσει τα απαραίτητα φάρμακα γιατί είναι έτοιμος να κλείσει. Το ένα από τα δυο παιδία απειλεί τον φαρμακοποιό γιατί ο φίλος τους τα χρειάζεται. Ο νεαρός αυτός καταλήγει στο κρατητήριο...
Εδώ, εσείς θα είπατε οτι τα παιδιά αυτά είναι δυο αλήτες οι οποίοι παίρνουν ναρκωτικά. Ο φίλος τους που είχε χάσει τις αισθήσεις του είχε πάρει υπερβολική δόση και ότι ο νεαρός που κατέληξε στο κρατητήριο [το φρικιό αυτό] θα απείλησε τον φαρμακοποιό με μαχαίρι ή κάτι αντίστοιχο. Σωστά;
Αν σευτήκατε έτσι πέσατε εντελώς έξω! Η αλήθεια είναι οτι τα παιδιά αυτά έτρεχαν στον φαρμακοποιό γιατί ο φίλος τους έπασχε από μια εκ γενετής ασθένεια και είχε πάθει κρίση [καμία σχέση με ναρκωτικά και άλλες απαγορευμένες ουσίες], και οι απειλές που εκτοξεύθηκαν ήταν λόγια, όχι μαχαιριές ή σφαίρες!


Είδατε πόσο λάθος μπορούμε να είμαστε; Εκ πρώτης όψεως ναι, μπορεί να φαίνεται κάτι ύποπτο, αλλα αν δεν ξέρουμε όλους τους παράγοντες που συντελούν στο γεγονός αυτό, γιατί κρίνουμε;


Παρεπιπτόντως, για όσους επιθυμούν να μάθουν, ο φίλος τους σώθηκε.




30.8.11

Greed!

Έχουμε συνηθίσει να ζητάμε όλο και περισσότερα. Ενώ έχουμε καταφέρει να καλύψουμε τις ανάγκες διαβίωσης και ψυχαγωγίας, και όχι απλά τα βασικά, εμείς απτόητοι εξακολουθούμε και ποθούμε πολλά περισσότερα. Πάντα κάτι λείπει. Ποτέ μας δεν είμαστε ευτυχισμένοι...
Σε τούτο το φαύλο κύκλο λίγο πολύ παγιδευτήκαμε όλοι μας. Ξεχνάμε τι πραγματικά χρειαζόμαστε για να είμαστε καλά, να νιώθουμε καλά. Ψάχνουμε διακαώς κάτι να μας γεμίσει. Στηρίζουμε τη ζωή μας σε αυταπάτες που καταρρίπτονται με ε΄να απαλό και γλυκό αεράκι του καλοκαιριού σε δευτερόλεπτα। Και τί μας μένει; Ένα άδειο καβούκι, κενό και εύθραυστο, που γρήγορα γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια κάποιου ηθελημένα απρόσεκτου παιδιού, μέχρι να βαρεθεί να παίζει μαζί του και να το πετάξει παράμερα,χάμω. Να σπάσει!
...Για αυτό μην αναζητάτε άκαρπα, γυρίστε στην Ιθάκη σας...




Υπάρχει ένας θρύλος...

...για ένα πουλί που κελαηδάει μία μονάχα φορά στη ζωή του, πιο γλυκά από κά8ε άλλο πλάσμα πάνω στη Γη.Από τη στιγμή που αφήνει την φωλιά του, ψάχνει για ένα δέντρο αγκαθωτό και δεν ησυχάζει αν δεν το βρεί.Και τότε, εκεί που κελαηδάει ανάμεσα στα άγρια κλαριά, παέι και καρφώνεται στο πιο μεγάλο,στο πιο κοφτερό αγκάθι. Και πεθαίνοντας, υψώνεται πάνω από την αγωνία του για να ξεπεράσει με το κελάηδημά του τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένα τραγούδι θεσπέσιο, με τίμημα την ίδια του την ύπαρξη.Μα ο κόσμος όλος μένει ασάλευτος για να ακούσει και ο Θεός χαμογελαέι στους Ουρανούς του. Γιατί το άριστο αποκτιέται μόνο με μεγάλο πόνο...Ή τουλάχιστον έτσι λέει ο θρύλος.

Colleen McCullough





























28.8.11

Σταμάτα να δικαιολογείσαι...

Από μικρά παιδιά μπαίνουμε στην νοοτροπία του <<ποτέ δεν φταίμε εμείς>>. Για παράδειγμα, όντας μικρά παιδιά δεν ήταν λίγες οι φορές που κάναμε <<μπουπ>> σε κάποιο τραπέζι,σε κάποιο ντουλάπι,σε κάποια κολώνα, οπουδήποτε τέλος πάντων. Βάζαμε εμείς τα κλάματα και η μαμά,η γιαγιά ή κάποια θεία ερχόταν και έκανε <<νταντά>> το <<κακό>> τραπέζι που μας χτύπησε. Με αποτέλεσμα να περνάνε το εξής μήνυμα στα τότε (;) μικρά και ήσυχα μυαλουδάκια μας: Εγώ ήμουν σωστός...
Έτσι λίγα χρόνια αργότερα μεγαλώνουμε και με άνεση λέμε ότι φταίει ο Γιώργος,ο Κώστας,η Άννα κοκ.
Κακά τα ψέμματα, είναι πολύ πιο εύκολο από το να παραδεχτείς τα λάθη σου,το ξέρω. Μας έρχεται άβο(υ)λο το να ζητήσουμε συγγνώμη ή μάλλον πιστεύουμε ότι με το να ζητήσουμε συγγνώμη θα βγούμε πιο <<λίγοι>>, κάτι που σε κανέναν μας δεν αρέσει. Είναι γνωστό εξάλλου ότι η άμετρη υπερηφάνεια έχει υπάρξει λόγος καταστροφής αυτοκρατοριών ολόκληρων, πόσο μάλλον διαπροσωπικών σχέσεων.
Και όμως,αν καταφέρεις και παραδεχτείς το λάθος σου (γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής άνθρωποι είμαστε), θα νιώσεις καλύτερα. Θέλει κότσια (για να μην πω κάτι άλλο και μας κόψει το ΕΣΡ) για να κάνεις κάτι τέτοιο...
Για τουσ δύσπιστους τώρα.Ίσως με το να παραδέχεσαι ότι δεν είσαι τέλειος, να κάνεις ένα βήμα προς την τελειότητα. Για δείτε το και έτσι...





Game is over...

(Θύτης)

Γιατί τα άτομα που αγαπάμε περισσότερο και μας αγαπούν και εκείνοι-υπάρχει δηλαδή ανταπόκριση,για να το ξεκαθαρίσουμε αυτό- τα πληγώνουμε με τον χειρότερο τρόπο;
Είναι απίστευτο το γεγονός ότι σε αυτά τα άτομα συμπεριφερόμαστε πραγματικά άθλια...
Ίσως επειδή ξέρουμε ότι μας αγαπούν υπερβολικά και θα τα ανέχονται.Παίζουμε με τα όρια, και ενώ γνωρίζουμε ότι το παιχνίδι αυτό υπό άλλες συνθήκες είναι πολύ επικίνδυνο, εδώ είμαστε σίγουροι πως ότι και να γίνει θα είμαστε οι κερδισμένοι της ιστορίας. Τους θεωρούμε δεδομένους και κατά κάποιο τρόπο τους εκμηδενίζουμε. Όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε,μέσα μας το ξέρουμε...
Και όμως,για πόσο ακόμα θα παίζουμε με τα όρια και θα τη βγάζουμε καθαρή; Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι στη ρώσικη ρουλέτα υπάρχει μία σφαίρα και αν ακουστεί ο πυροβολισμός... Game is over!


(Θύμα)

Από την άλλη, αξίζουμε αυτά που παθαίνουμε γιατί αγαπάμε υπερβολικά και δεχόμαστε ασυζητητί πολλά,για να μην χαλάσουμε χατίρια. Ακόμα και αν βρούμε το κουράγιο να κάνουμε αυτό που πρέπει: να μιλήσουμε, εκείνοι είτε μας καλοπιάνουν με γλυκόλογα είτε μας εκβιάζουν. Έτσι και εμείς με τη σειρά μας πέφτουμε κατευθείαν στην παγίδα... Μαζευόμαστε, σιωπούμε και δίνουμε άθελά μας (;) το ελεύθερο...
Σίγουρα φταίμε. Και όλα αυτά που μας συμβαίνουν, που παθαίνουμε- για να γίνω πιο μοιρολατρική- τα αξίζουμε. Τα αξίζουμε γιατί αγαπάμε υπερβολικά πολύ. Αγαπάμε αληθινά και τυφλά.
<<Τώρα που σιχάθηκα σε αυτή τη σειρά τι κάνω>>;
Άλλαξε,στο χέρι σου είναι...





24.8.11

Χώρισες...

Φοβάσαι,καθώς η σιγουριά μιας αγκαλιάς πετά μακρυά σου.Απομακρύνθηκε.Ο παγωμένος αέρας που δημιούργησε ο βρόντος της πόρτας που κλείνει μαστίγωσε το υγρό από δάκρυα πρόσωπό σου...
Σιωπή.Ηρεμία.Δεν ξέρεις γιατί, μα αρχίζεις και τρέμεις. Σκέφτεσαι.Τον σκέφτεσαι... Διάφορες στιγμές της κοινής σας διαδρομής περνούν από το μυαλό σου. Ανεξάρτητες. Σου αφήνουν ένα σιωπηλό χαμόγελο... Σκέψεις στροβιλίζουν στο μυαλό σου και μία λέξη βγαίνει από τα χείλη σου. Μια λέξη που περιγράφει το φόβο σου: << Βιάστηκα>>.
Μόνη στέκεις...Πληγωμένη καρδιά. Ιδρωμένα χέρια. Στεγνά μάτια. Ζαλίζεσαι...




14.8.11

Be yourself along the way...

Ότι και να γίνει, να είσαι ο ευατός σου.Μην φοβηθείς και χάσεις τη μισή σου ζωή και την ψυχική σου υγεία προσπαθώντας να μπείς σε καλούπια. Να ταιριάξεις...
Αγνόησε οποιεσδήποτε πιέσεις είτε αυτές προέρχονται από τον χώρο των ΜΜΕ είτε από το στενό σου περιβάλλον.
Έχουμε περάσει όλοι μας εφηβεία। Για να είμαι ειλικρινής, μερικοί ακόμα περνάμε!
Ξέρω ότι ένα κακεντρεχές σχόλιο από κάποιο συμμαθητή όταν σηκώνεσαι στον πίνακα, μια ηλίθια ατάκα από έναν ξιπασμένο καθηγητή, κάποια παραπανίσια κιλά ή γυαλιά ή ακμή ή και όλα αυτά μαζί, λίγο πιο σκουρόχρωμη επιδερμίδα, έντονα φιλελευθερες απόψεις, ακόμα και η προτίμηση σου σε πιο σκληρά ακούσματα αρκούν για να βρεθεί κάποιος εξυπνάκιας να σου κολλήσει τη ρετσινιά. Ρετσινιά η οποία μπορεί να σε ακολουθεί για πολύ καιρό...
Όλοι μας έχουμε κάποιο αντίστοιχο περιστατικό που ακόμη μας ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι όταν το θυμόμαστε...
Ο κόσμος πάντα θα βρίσκει κατι να πει Αν δεν θέλεις να καταλήξεις σκιά του εαυτού σου, γιατί αργά ή γρήγορα η κατάσταση αυτή θα σε καταβάλλει, θα σε αρρωστήσει(...), φρόντισε να νιώσεις καλά για αυτό που είσαι. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Λογοδοτείς μόνο στον εαυτό σου...



Άρνηση...




Έτσι μαθαίνουμε  να ζούμε από τα γεννοφάσκια μας. Νοοτροπία χρόνων πολλών βαθιά ριζωμένη. Ρίζες θεριά, γαντζωμένες καλά στις ψυχές μας. Υποταγμένες ψυχές στέκουν τσακισμένες. Φοβούνται.Πνίγονται.Λυγίζουν.Σπάνε...
Ζεις; Νομίζεις. Βολεύεσαι,και ας μην σου αρέσει.
<<Τι άλλο μπορώ να κάνω;>>
Βασανίζεσαι. Σε καταδιώκουν βολεμένοι χαλαροί αφεντάδες...
'Αραγε γιατί; Γιατί δεν μιλάς; Γιατί δεν εκφράζεις αυτά που σκέφτεσαι; Γιατί δεν αντιδράς;  Γιατί έτσι; Γιατί αρνείσαι να σταθείς ίσος σε λανθασμένα τιμήματα...

11.8.11

Άραγε...

Άραγε πού βρίσκεις το κουράγιο, τη δύναμη να συνεχίσεις...
Αν ήδη βρίσκεσαι στη θάλασσα γιατί έχει βουλιάξει το καράβι στο οποίο είχες στήσει τη ζωή σου, πού βρίσκεις τη δύναμη να παλέψεις με τα κύματα τα θεριά...
Σε 'κείνο το άτιμο καράβι είχες στοιβάξει όνειρα, ελπίδες, προσδοκίες, στόχους.... Τώρα πια όλα αυτά κείτονται σακατεμένα στην άβυσσο της γαλήνιας Μάνας...
Πάλευες. Τώρα απλά κρατιέσαι. Οι χρυσές ακτίνες του Ήλιου από πάνω σου σε τσιμπούν,σου φωνάζουν,σου ομολογούν:
<<Αυτή η ματωμένη σανίδα είναι το απολειφάδι της ζωής σου...>>
Σε ανατριχιάζουν. Ξυπνάς! Μηδενίζεις. Γαντζώνεσαι. Νικάς.







Πέμπτη 11-08-2011

Με το να φεύγεις ή να προσπαθείς απεγνωσμένα να φύγεις , να αλλάξεις φίλους, γνωστούς, στέκια, εμφάνιση, επάγγελμα, σπίτι,γειτονιά,σύντροφο, με λίγα λόγια ζωή, δεν συνεπάγεται ότι γίνεσαι καινούριος άνθρωπος, ότι είσαι αυτός που πλασάρεις στη <<νέα σου ζωή>>. Μπορεί να τους ξεγελάσεις,αν και δεν το νομίζω γιατί όλο και κάτι θα σου ξεφύγει από καιρό σε καιρό...

Σε καταλαβαίνω. Επιθυμείς να γεμίσεις το κενό που κρύβεις μέσα σου. Επιθυμείς να ζήσεις τη ζωή που έχεις εδώ και χρόνια ονειρευτεί. Σε νιώθω. Το θέμα είναι ότι επειδή τα άλλαξες όλα.δεν άλλαξες και αυτό που είσαι,αυτά που έχεις ζήσει. Αντιθέτως. Όπου και αν πας, ότι και αν κάνεις, αυτά σε ακολουθούν. Τα κουβαλάς μαζί σου, γι' αυτό δεν πρόκειται ποτέ σου να ευχαριστηθείς...

Ξέρω τι θα μου πεις, και με το δίκιο σου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, όχι. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κάνεις μόνος. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου πω ότι πρέπει να σταματήσεις το <<τρέξιμο>>. Γύρνα και κοίταξε το παρελθόν σου στα μάτια. Πάλεψε και σίγουρα θα νιώσεις καλύτερα...


5.5.11

A shameless plug.

Αυτή είναι η πιο πρόσφατη ταινία από την κινηματογραφική μου ομάδα, TeamForFilmS.
Είναι μια ταινία για το Facebook (wow, that's new!!), αλλα πιστεύω πως γυρίστηκε από ενδιαφέρουσα οπτική γωνία.

Βασισμένη σε αυτοσχεδιασμούς,
γυρισμένη σε ένα απόγεμα
και μονταρισμένη σε ένα βράδυ...

ελπίζουμε να την εκτιμήσετε!

Now playing: Facebook, Like It Or Not


2.5.11

Royals 2011

Πρώτον να δηλώσω πως δεν ήταν ΟΛΟΙ οι Άγγλοι καμμένοι με τον γάμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι φυσιολογικοί εδώ (Ναι! Αλήθεια!!) και δε πολυνοιάστηκαν.

Εγώ δε μπορώ να πιστέψω πως δεν έγινε καμία διαδήλωση για αυτό το καραγκιοζιλίκι. Πέρασαν μήνες που συζητούσαμε πως δε φτάνουν τα λεφτά για τη Παιδεία, το Πολιτισμό, τη Περίθαλψη...

Και σιγά τους τουρίστες που φέρνουν οι Royals... Απ' όλο τον υπόλοιπο κόσμο, μόνο οι Αμερικάνοι τους ξέρουν. Οι υπόλοιποι έρχονται να δούνε το παλάτι. Και ΣΙΓΑ το θέαμα, ούτε αυτούς τους τύπους με τα καπέλα δεν έχει πάντα απ έξω, γιατί τους βασάνιζαν υπερβολικά οι τουρίστες.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΖΕΙ... Καημένα Αγγλάκια...


AAAAAAAAAARGGGGG!

I ♥ FLYING

Οι Πασχαλινές διακοπές στην Ελλάδα τελείωσαν και γύρισα σπίτι! Αυτή τη φορά, το ταξίδι πηγεμός-γυρισμός ήταν απίθανο. Και τις δυο φορές δε μπορούσα να πιστέψω τι τυχερή που είμαι που έχω την δυνατότητα να ταξιδεύω από το ένα σπίτι (Βόλος) στο άλλο (Λονδίνο).

Τις λίγες μέρες που πέρασα στον Βόλο είδα [σχεδόν όλους] τους αγαπημένους μου ανθρώπους, αλλα επίσης θυμήθηκα πόσο πολύ αντιπαθώ αυτή τη πόλη, και αυτό πιστεύω με έκανε να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο το ταξίδι του γυρισμού.

Είχα απίθανη θέα από το παράθυρό μου κατά την απογείωση, αλλα δε πρόλαβα να πάρω καμια φωτογραφία της προκοπής.

Airplane!


















Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ, ΟΜΩΣ: Το Πάσχα στην Ελλάδα δεν αλλάζεται με τίποτα, και δεν λέω πως ο Βόλος δεν είναι ωραία πόλη - απλά με μένα δε κολλάει. Ελπίζω να μπορώ κάθε πάσχα να γυρνάω στην Ελλάδα. Δεν υπάρχιε αλλού, εκτώς ίσως από την Ισπανία :-P

16.4.11

Here we go again...

Γειά σου κόσμε!

Σπουδάζω κινηματογράφο στο Λονδίνο. Όποτε είμαι στην Ελλάδα φτιάχνω ταινίες με την ανεκτίμητη κινηματογραφική ομάδα TeamForFilmS.

Επίσης μου αρέσει να γράφω blog.
Προσπάθησα να γράψω ένα blog για τις εμπειρίες μου σαν φοιτήτρια στο Λονδίνο. Μετά από 8 μήνες στο Λονδίνο δεν κατάφερα να γράψω τίποτα.

Όμως μου αρέσουν ακόμα τα blog, και θα κάνω ακόμα μια προσπάθεια.

Η τελευταία blogική αποτυχία μου απέδειξε πως δεν είμαι αρκετά ενδιαφέρον άτομο για να γράφω για τον εαυτό μου.

Έτσι θα γράφω για άλλους, πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους.

Θα προσπαθήσω να γράφω συχνά. Όσο για τα ορθογραφικά λάθη που κάνω... Πρέπει να προειδοποιήσω πως είμαι άθλια στην ορθογραφία και επίσης το office του υπολογιστή μου δεν έχει ορθογραφικό έλεγχο στα Ελληνικά. Δυστυχώς.
Οπότε μη δίνετε σημασία.
Θα βάλω τα δυνατά μου να μην είναι επώδειννα αννορθώγραφα αφτα που γράφο.

Τέλος, νιώθω πως πρέπει να εξηγήσω το link του blog... το όνομα 'bitiboukou'

Το Oxford Beaver Lexicon ορίζει την λέξη ώς εξείς:
















Πιο απλά, τη λέξη τη γνωρίζω ώς τη πρώτη λέξη που είπα ποτέ. Επίσης έχω μια φωτογραφία από ένα μπιτιμπούκου.

















AYTA για τώρα. Τα λέμε!