Σταμάτα να δικαιολογείσαι...

Από μικρά παιδιά μπαίνουμε στην νοοτροπία του <<ποτέ δεν φταίμε εμείς>>. Για παράδειγμα, όντας μικρά παιδιά δεν ήταν λίγες οι φορές που κάναμε <<μπουπ>> σε κάποιο τραπέζι,σε κάποιο ντουλάπι,σε κάποια κολώνα, οπουδήποτε τέλος πάντων. Βάζαμε εμείς τα κλάματα και η μαμά,η γιαγιά ή κάποια θεία ερχόταν και έκανε <<νταντά>> το <<κακό>> τραπέζι που μας χτύπησε. Με αποτέλεσμα να περνάνε το εξής μήνυμα στα τότε (;) μικρά και ήσυχα μυαλουδάκια μας: Εγώ ήμουν σωστός...
Έτσι λίγα χρόνια αργότερα μεγαλώνουμε και με άνεση λέμε ότι φταίει ο Γιώργος,ο Κώστας,η Άννα κοκ.
Κακά τα ψέμματα, είναι πολύ πιο εύκολο από το να παραδεχτείς τα λάθη σου,το ξέρω. Μας έρχεται άβο(υ)λο το να ζητήσουμε συγγνώμη ή μάλλον πιστεύουμε ότι με το να ζητήσουμε συγγνώμη θα βγούμε πιο <<λίγοι>>, κάτι που σε κανέναν μας δεν αρέσει. Είναι γνωστό εξάλλου ότι η άμετρη υπερηφάνεια έχει υπάρξει λόγος καταστροφής αυτοκρατοριών ολόκληρων, πόσο μάλλον διαπροσωπικών σχέσεων.
Και όμως,αν καταφέρεις και παραδεχτείς το λάθος σου (γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής άνθρωποι είμαστε), θα νιώσεις καλύτερα. Θέλει κότσια (για να μην πω κάτι άλλο και μας κόψει το ΕΣΡ) για να κάνεις κάτι τέτοιο...
Για τουσ δύσπιστους τώρα.Ίσως με το να παραδέχεσαι ότι δεν είσαι τέλειος, να κάνεις ένα βήμα προς την τελειότητα. Για δείτε το και έτσι...