Μύρισε καλοκαιράκι...

Κέντρο Αθήνας. Σάββατο μεσημέρι. Με ένα φραπεδάκι και ένα τσιγάρο στο χέρι. Δυνατά ακούσματα στο pc όσο μας το επιτρέπουν οι γείτονες και η ώρα κοινής ησυχίας βέβαια! Και...άραγμα!
Στο μυαλό μου περνούν πολλές σκέψεις. Κυριαρχεί η εξής: Πόσο γρήγορα μπορεί να επέλθει η αλλαγή όταν έχει ωριμάσει πλέον το έδαφος στο οποίο θα μπολιάσει...;
Άραγε έτσι γίνεται πάντοτε; Απρόσμενα και άξαφνα; Εκεί που πιστεύεις πως έχεις βαλτώσει στην καθημερινότητα και στην ανυπόφορη στασιμότητά της; Πάντα έρχεται σαν ένα απαλό, καλοκαιρινό αεράκι που κάνει τη ζέστη της ψυχής σου όχι απλά υποφερτή αλλά ευχάριστη και ποθητή...; Ναι,πιστεύω ότι τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είσαι έτοιμος να τα αντιμετωπίσεις. Αντιθέτως! Η ζωή ξέρει από αυτά... Παίζει στη δική της έδρα,και είναι δύσκολο να αστοχήσει...
Το κακό είναι ότι αυτό μας τρομάζει και μας κάνει να αντιστεκόμαστε με σθένος αξιοζήλευτο... Δεν είμαστε συνηθισμένοι να αφήνουμε έτσι το κάστρο του μυαλού μας και των πεποιθήσεων μας,αμαχητί. Δεν λέω,στην εποχή που ζούμε πράττουμε πολύ σωστά που ακολουθούμε όσο μπορούμε,όσο μας έχουν μάθει και όσο μας το επιτρέπουν βέβαια, το μονοπάτι της κριτικής σκέψης. Όμως,πιστεύω ότι ορισμένες φορές το παρακάνουμε. Σκεφτόμαστε πολύ, αναλύουμε και φιλοσοφούμε υπερβολικά πάνω σε θέματα που πρέπει να είμαστε πιο χαλαροί,αν όχι αφαιρετικοί. Πόσο μάλλον σε αυτά της καρδιάς... Τα "αισθηματικά" παιδεύουν και τον πιο μεγάλο στοχαστή! Έρχονται τόσο απρόσμενα και τόσο ορμητικά στη ζωή μας που μας αναστατώνουν και μας αποσυντονίζουν. Είναι αίτια γένεσης μιας  τιτάνιας μάχης, αυτής του μυαλού και της καρδιάς....

http://www.youtube.com/watch?v=qwtG9iHTMPI