We've moved!


Μετακομίσαμε!
To bitiboukou (aka ένα ακόμα blog) ζεί πλέον σε άλλο σαιτ. Όλα τα καινούργια άρθρα θα ανέβουν στο bitiboukou.com

Υπάρχουν πολλά καλά πράματα για διάβασμα εδώ όμως, οπότε take a look.

Τα λέμε στην άλλη πλευρά.

-Άνι

1.12.13

Τι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα;

Πρώτα απ' όλα, ζω στην Αγγλία. Εδώ, τα Χριστούγεννα τα έχουν όπως έχουμε στην Ελλάδα το Πάσχα - δηλαδή είναι η πιο σημαντική θρησκευτική γιορτή της χρονιάς. Η 25η Δεκεμβρίου είναι κυριολεκτικά η μόνη αργία του χρόνου.

Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά που θα περάσω Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στο Λονδίνο. Είναι πολύ καλή εποχή για το Λονδίνο αυτή. Όλα είναι χιονισμένα και ζεστά και χνουδωτά και γλυκούλια και υπέροχα.

Και καμία απολύτως αναφορά σε οτιδήποτε εμμέσως θρησκευτικό. Βέβαια πριν λίγα χρόνια στο Λονδίνο, κάποιοι πολιτικοί είχαν προτείνει να επονομαστούν τα Χριστούγεννα "Χειμερινή Εορτή".

Τι κι αν έχω περάσει 3 χρόνια σε αυτή τη χώρα και μόλις συνειδητοποίησα πως ο Χριστός (ή η γέννα του) και τα Χριστούγεννα δεν έχουν καμία ουσιαστική σχέση.

Λίγο πολύ δεν υπάρχει και τίποτα να πω. Δε ξέρω καν γιατί είμαι εκνευρισμένη. Οι καιροί αλλάζουν. Ίσως ήμουν απλά τυχερή, αλλά τουλάχιστον πρόλαβα την εποχή που τα Χριστούγεννα είχαν κάποια ουσιαστική σημασία. Με τα κάλαντα και τους κουραμπιέδες και τα λίγα αλλά καλά δώρα που έφερνε ο Άι Βασίλης. Έπειτα εγώ στολίζω έλατο. Κι αυτό αμερικανιά είναι.

Αφού δε μου αρέσει η υπερκατανάλωση και η εμπορευματοποίηση των Χριστουγέννων, ας σκάσω και ας γιορτάσω όπως ακριβώς θέλω. Αν και μου αρέσει πολύ να αγοράζω δώρα. Και κυρίως να τα τυλίγω.

Πάντως θα μπορούσε να είναι χειρότερα. Θα μπορούσε να είναι Πάσχα. Γιατί όπως ξέρουμε όλοι, το Πάσχα γιορτάζουμε έναν τεράστιο ξεδοντιάρη λαγό που αφήνει πολύχρωμα αυγά στους κήπους.



-Άνι




11.11.13

Αποσπάσματα εφηβικής τρέλας. Και χαράς.

Πάλι πάω να γράψω κάτι που δε πολυκαλαβαίνω.

Είναι ένα πολύ συγκεκριμένο συναίσθημα ευτυχίας που μου έρχεται σπάνια. Το έχω ξαναμελετήσει αλλά το ονόμασα 'εγκεφαλική πορδή'. Ίσως να υπάρχει πιο κομψός τρόπος.

Βασικά, επειδή δεν είμαι σίγουρη πως ξέρω πως να θέσω το θέμα, θα αφήσω τον εαυτό μου από το παρελθόν να το κάνει.

(Από το ημερολόγιό μου)
(Χωρίς σχόλιο)

1-4-09

Ευτυχία είναι να εκτιμάς στο 100% αυτά που έχεις. Είναι πολύ μικρές και πολύτιμες στιγμές. Το συναίσθημα του 'είμαι ευτυχισμένη' είναι κάτι πολύ όμορφο αλλά (όπως όλα τα ωραία πράματα) πολύ σύντομο.  
Τελευταία φορά που ήμουν ευτυχισμένη και το θυμάμαι ήταν πάνω στη ταράτσα της (φίλης μου). Οι άλλες είχαν πάει κάτω και ήμουν μόνη. Πίσω σε εκείνο το μπαλκονάκι δίπλα στη καπνοδόχο και κοίταξα τη θέα. 
Ήμουν ευτυχισμένη.  
Για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήθελα τίποτα, δε μισούσα, δε πονούσα, δε γελούσα αλλά... πετούσα. Είχα ξεφύγει από την ύλη, είχα νιώσει με τη ψυχή μου, όχι με τον εγκέφαλο. Για λίγα πολύτιμα δευτερόλεπτα δε χρειαζόμουν τίποτα πλέον για να υπάρξω, παρά αυτό το συναίσθημα. 

Μετά από σύντομη ανασκόπηση, ίσως πολλά από τα συναισθήματά μου ευθύνονταν σε αυτά που κάπνιζε η καπνοδόχος.

Κοίταξα λίγο πιο πίσω στο ημερολόγιό μου.

18-1-09 
Αν η μελλοντική Αναστασία που το διαβάζει αυτό έχει τελειώσει το σχολείο θέλω να κλείσει τα μάτια, να νιώσει ανακούφιση, και να ξέρει πως τα κατάφερε. Είναι το πιο τυχερό κορίτσι του κόσμου. Είτε πάει για σκηνοθέτις είτε όχι. 

'Άααα', σκέφτηκα. 'Τι γλυκό'! :']

Και λίγο πιο μπροστά...

4-4-09

Σκέψεις για το Θεό:

Ευτυχώς για όλους μας, εκεί αποφάσισα να σταματήσω.

Νομίζω πως ξέρω πιο είναι το κλειδί για την ευτυχία, τουλάχιστον για τη δικιά μου. Και τουλάχιστον για τώρα. Περιγράφεται με δύο λέξεις.

Χακούνα Ματάτα.

-Άνι

7.11.13

Αποφοίτηση: Expectation VS Reality

Εδώ και μία μέρα μπορώ να πω επισήμως πως οι προπτυχιακές μου σπουδές τελείωσαν. Τέρμα οι δικαιολογίες. Τέρμα οι συμβιβασμοί. Έχω πτυχίο πλέον. Πολύ δύσκολο να γυρίσω στη δουλεία του φοιτητή (γκαρσόνα Β, πωλήτρια, ότι και να ναι) ως απόφοιτη. Αυτό το πτυχίο δε θα έχει τη μία και μοναδική κατάληξη που είχαν όλα τα πτυχία που έχω πάρει στο παρελθόν.



Πέρα από όλα τα θέματα που έχουν να κάνουν με το κοντινό μέλλον του πτυχίου, είπα να αφιερώσω λίγες λέξεις στη τελετή της αποφοίτησής μου. 

Τελετή Αποφοίτησης της Άνι 

Για πολλούς και διάφορους λόγους, περίμενα να είναι μια κουραστική μέρα χωρίς πολλές πολλές απίθανες, αξέχαστες στιγμές. 

Πέρα από τους λόγους που ήμουν αγχωμένη και κουρασμένη από τις 7 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι, ένας βασικός λόγος που δε θα ήταν μια αξέχαστη μέρα είναι πως κανένα μέλος της οικογένειάς μου δεν ήταν εκεί. (Για λόγους ανωτέρας βίας)

ΤΕΛΙΚΑ, όμως, δεν ήταν και τόσο άσχημα τα πράματα. Δυστυχώς, δεν ήταν μια αξέχαστη και τέλεια μέρα. Από την αρχή μέχρι το τέλος σκεφτόμουν συνέχεια πως κάτι έλειπε. Και ξέρω τι ήταν.

Όμως, υπήρχε κάτι που έκανε όλη τη κούραση και το άγχος να αξίζουν το κόπο: αυτή η ατμόσφαιρα που περιτριγυρίζει το τέλος ενός κεφαλαίου και την αρχή ενός άλλου, καινούργιου, καλύτερου μέρους της ζωής μου. 

Και τίποτα δεν είναι καλύτερο από μια καινούργια αρχή. Ακόμα κι αν είναι τελείως ιδέα μου, νιώθω πως έχω περισσότερη ενέργεια να κυνηγήσω αυτό που σπούδασα για τρία χρόνια. 

Οπότε, σε τελική ανάλυση, αποφάσισα να μην απογοητευτώ καθόλου. Τρία χρόνια σπουδών στο Λονδίνο ολοκληρώθηκαν με επιτυχία. Ήπια και μια μπίρα να το γιορτάσω. Φόρεσα και το καπελάκι με τη φούντα. Ήταν μια πολύ ωραία μέρα. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες μέρες, νιώθω πως μεγάλωσα λίγο.

Και αυτό το τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου που έλειπε; Ε, στην επόμενη αποφοίτηση θα είναι εκεί. Γιατί σιγά μη το αφήσω στο προπτυχιακό στάδιο το πράμα. 

Θα κλείσω με το τραγούδι που έπαιξαν στο τέλος της τελετής.



-Άνι

6.11.13

Μοίρα

Για άλλη μια φορά διάβασα κάτι που μου έκανε εντύπωση.

Εδώ είναι που οι θεοί παίζουν με τις ζωές των ανθρώπων, σε ένα ταμπλό που είναι ταυτόχρονα μια απλή επιφάνεια παιχνιδιού και ολόκληρος ο κόσμος. 
Και η Μοίρα πάντα νικάει.  
Η Μοίρα πάντα νικάει. Οι περισσότεροι από τους θεούς ρίχνουν ζάρια, αλλά η μοίρα παίζει σκάκι, και δεν ανακαλύπτεις έγκαιρα πως έπαιζε με δύο βασίλισσες από την αρχή. 
Η Μοίρα νικάει. Τουλάχιστον, έτσι λένε. Ό,τι γίνεται, λένε, πρέπει να ήταν μοιραίο.  
Οι Θεοί μπορούν να πάρουν οποιαδήποτε μορφή, αλλά η μία άποψη του εαυτού τους που δεν αλλάζει είναι τα μάτια τους, που δείχνουν τη φύση τους. Τα μάτια της Μοίρας δεν είναι καν μάτια - μόνο δυο σκοτεινές τρύπες προς ένα άπειρο κατάστικτο με κάτι που ίσως να είναι αστέρια, ίσως πάλι να 'ναι άλλα πράματα.  
Η μοίρα βλεφάρισε, χαμογέλασε στους συμπαίκτες της με τον αυτάρεσκο τρόπο που χαμογελάνε οι νικητές λίγο πριν γίνουν νικητές, και είπε: 
«Κατηγορώ τον Αρχιερέα του Πράσινου Ράσου στη βιβλιοθήκη με το διπλό τσεκούρι». 
Και νίκησε.
"Interesting Times" του Terry Pratchett 

Υπάρχουν τόσα πολλά πράματα που μπορεί να πει κάποιος για τη μοίρα. Ολόκληροι πολιτισμοί έχουν αναπτύξει την δικιά τους ιδέα για τη μοίρα. Μεγάλο θέμα. Έχει να κάνει με το μέλλον μας, το τέλος μας, τη προσπάθειά μας να καταλάβουμε έννοιες που δε μπορούμε να τις πολυκαταλάβουμε. Το πρόβλημα με τη μοίρα είναι πως άμα δε μας αρέσει ο τρόπος που εξελίσσει τη ζωή μας δεν έχουμε σε ποιόν να διαμαρτυρηθούμε.

Όταν διάβασα το παραπάνω απόσπασμα νόμιζα πως υπάρχει κάτι που ξέρω για τη μοίρα με σιγουριά, αλλά δυστυχώς δε ξέρω τίποτα. Πράμα που σημαίνει πως όπως και τόσα άλλα πράματα, είναι θέμα προσωπικής άποψης. Ή απλά κωλοφαρδίας.

-Άνι

3.11.13

Η θεωρία του καθρέπτη μου.

Έχω πάρα πολλά ενδιαφέροντα πράματα να κάνω κάθε μέρα. Είμαι πολυάσχολη και δεν έχω ούτε ένα λεπτό για άσκοπες σκέψεις και χασομέρι.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο κάθομαι και αναρωτιέμαι αν όταν ονειρευόμαστε περνάμε σε κάποια άλλη διάσταση όπου ο εαυτός μας ζει μια παράλληλη πραγματικότητα, ή αν το χρώμα κίτρινο όπως το βλέπω εγώ είναι ακριβώς όπως το κίτρινο που βλέπουν όλοι οι άλλοι... και άλλα τέτοια φλέγοντα ερωτήματα.

Ίσως όταν κοιταζόμαστε στο καθρέπτη δε βλέπουμε απλά το είδωλο μας, αλλά στη πραγματικότητα κι εμείς είμαστε το είδωλο του ειδώλου μας.

(Κι αν η ζωή σας είναι όσο ενδιαφέρουσα και πολυάσχολη όσο η δικιά μου, ξέρετε και από που έρχομαι και πού πάω με αυτό το θέμα).

Αναρωτιέμαι λοιπόν τι κάνει σήμερα το είδωλο μου. Ίσως να ξύπνησε σε καλή διάθεση σήμερα. Σα να φαίνεται πιο χαρούμενη. Πού να πηγαίνει άραγε. Κάπου καλύτερα απ΄ ότι εγώ;

Το πρόβλημα με εμένα όμως είναι πως όσο περισσότερο κοιτάω το είδωλο τόσο λιγότερο το αναγνωρίζω. Και έτσι μετά από λίγη ώρα δεν έχω καν ιδέα τι είμαι εγώ, πόσο μάλλον πόσο διαφέρει από μένα το είδωλο μου.

Πρέπει να είναι φυσιολογικό, σκέφτομαι. Κάτι σαν αυτό που συμβαίνει όταν λες μια λέξη πάρα πολλές φορές και στο τέλος ακούγεται σα το πιο περίεργο πράμα στο κόσμο.

Καθρέπτης καθρέπτης καθρέπτσκαθρέπτησκαθρέπτησκαθρέπτης.

Έτσι σταματάω να κοιτάζω το πιο περίεργο πράμα στο κόσμο που με κοιτάει μέσα από το καθρέπτη μου και πάω στη δουλειά.

-Άνι

31.10.13

This is Halloween


Τυχαίνει να μην είμαι σε ηλικία για να ντυθώ και να πάω έξω να μαζέψω καραμέλες από τη γειτονιά. Στη δικιά μου ηλικία πας σε πάρτυ. Φυσικά εγώ είμαι σπίτι και γράφω στο blog μου τέτοια μέρα, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το Halloween συγκεκριμένα.
Πέρυσι χάραξα στραβά πρόσωπα σε κολοκύθες και έφαγα κολοκυθόσουπα. Φέτος στη δουλειά έπαιζαν ήχοι από στοιχειωμένο σπίτι. Πρόπερσι είχα πάει βόλτα στο κέντρο μασκαρεμένη, με τους συμφοιτητές μου. 
Θυμάμαι πως όταν ήμουν παιδάκι προτιμούσα αυτά που κάνουν για το Halloween από τα απλά κάλαντα που κάναμε εμείς τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Επίσης είμαι σίγουρη πως είχα δει κάποια παιδιά στο δημοτικό να βγαίνουν όντως για trick or treat στις 31 Οκτώβρη, αλλά δε ξέρω αν τραβάει ακόμα η μόδα. 
Το Halloween είχε πάντα τη πρωτιά για μένα. Και από τις Απόκριες ακόμα το προτιμούσα, διότι μου άρεσε το σκοτεινό Halloween περισσότερο από τις ζωντανές, γιορτινές, χαρούμενες Απόκριες. Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι ο Εφιάλτης Πριν τα Χριστούγεννα.
Ίσως να μην είναι όντως το Halloween όπως το φανταζόμουν. Όμως το παιδί μέσα μου δεν ενδιαφέρεται για καμία απογοήτευση. Το παιδί μέσα μου θέλει να ξαναδεί τον Εφιάλτη Πριν τα Χριστούγεννα όταν τελειώσω με αυτό το άρθρο.
O ενήλικας έξω μου δεν ενθουσιάζεται τόσο. Αντίθετα, όλες αυτές οι γιορτές έχουν αποκτήσει μια πολύ βασική ομοιότητα για τον ενήλικα έξω μου: είτε πρωί με τα κάλαντα στην Ελλάδα, είτε βράδυ με το Halloween στο Λονδίνο, θα κάνω απόλυτη ησυχία για να μη καταλάβουν τα πιτσιρίκια πως είμαι σπίτι.

-Άνι

9.10.13

QUIZ: Πόσο Κάφρος Είσαι;

Πολλά λέγονται σήμερα για τους κάφρους. "Κάφρος" είναι μία από τις αγαπημένες μου λέξεις και δεν έχω ιδέα γιατί. Πολλές φορές σκέφτομαι, "τι κάφρος είναι αυτός ρε, πω ρε τι καφρίλα ήταν αυτή που άκουσα πάλι σήμερα". Και τα λοιπά.

Ας κάνουμε όμως ένα διάλειμμα από το να κρίνουμε τους άλλους κάφρους, και ας αναρωτηθούμε αν εμείς οι ίδιοι είμαστε κάφροι. Κι αν ναι, σε τι βαθμό; Το παρακάτω Κουίζ θα βοηθήσει όσους θέλουν να μάθουν.

- Για κάθε πράμα που το έχεις κάνει κάποια στιγμή στη ζωή σου, παίρνεις ένα βαθμό. Στο τέλος έχω τη βαθμολογία.

ΕΙΣΑΙ ΚΑΦΡΟΣ ΑΝ...
1. Έχεις κατουρήσει σε πισίνα.
2. Τελείωσες το χαρτί υγείας και δεν άλλαξες το ρολό.
3. Κόβεις σειρά στις ουρές.
4. Κάποιος σε πήρε τηλέφωνο ή έστειλε μήνυμα και επειδή δεν είχες όρεξη να του μιλήσεις έκανες πως δεν το άκουσες.
5. Πήρες τη φωτογραφία κάποιου χωρίς να το ξέρει γιατί σου φάνηκε αστείος.
6. Σε πήραν τηλέφωνο για να διαφημίσουν κάτι που δε σε ενδιαφέρει και τους έβρισες κανονικότατα. 
7. Ρεύτηκες και το φύσηξες στη μούρη κάποιου.
8. Κόλλησες τσίχλα κάτω από τραπέζι/θρανίο κτλ.
9. Κάποιος ξέχασε το προφίλ του στο Facebook ανοιχτό και τους άλλαξες τα φώτα (frape)
10. Έχεις ανακυκλώσιμο σκουπίδι στο χέρι σου και το πετάς στο κάδο σκουπιδιών γιατί αυτός της ανακύκλωσης είναι 2 βήματα πιο μακριά.
11. Έχεις αφήσει τόσο λίγο γάλα στο μπουκάλι που με το ζόρι καλύπτει το πάτο και το βάζεις πάλι μέσα στο ψυγείο. 
12. Έχεις σκοτώσει επίτηδες αθώους ανθρώπους σε ηλεκτρονικά παιχνίδια γιατί έχει πλάκα.

13. Έχεις πάει να ψωνίσεις κάτι, έχεις ανοίξει τη συσκευασία να δεις αν αυτό το προϊόν σου κάνει, αποφασίζεις πως όντως σου κάνει, βάζεις την ανοιχτή θήκη πίσω στο ράφι και παίρνεις μια κλειστή.
14. Πήγες στο νεροχύτη και χρησιμοποίησες τέρμα καυτό/παγωμένο νερό και αφού τελείωσες το άφησες τέρμα καυτό/παγωμένο για τον επόμενο.
15. Κάποιος προσπάθησε να διαφημίσει κάτι ή να σου δώσει φυλλάδια για κάτι στο δρόμο και τον αγνόησες πλήρως, λες και δεν υπάρχει. 
16. Δε διάβασες για μια πολύ σημαντική εργασία επειδή είσαι τεμπέλης και η δικαιολογία σου στον καθηγητή ήταν "οικογενειακά προβλήματα". 
17. Έχασες κάποιο παιχνίδι και - στα σοβαρά όμως - είπες πως έχασες επίτηδες.
18. Όταν έχει χιονίσει βρίσκεις χιονάνθρωπους που έχουν φτιάξει άλλοι και τους διαλύεις όταν κανείς δεν σε βλέπει. 
19. Κάποιος (γονείς) σου ζήτησε να κάνεις μια δουλειά (αγγαρεία) και έκανες πως δεν τους άκουσες.
20. Κάποιος σου πρόσφερε καραμέλες και πήρες όλες τις καλές.
21. Έχεις φάει με παρέα έξω και πριν φύγετε έκανες ένα σωρό περίεργα πράματα με τα αποφάγια. Τόσο περίεργα που έτρεξες να μη σε δει ο σερβιτόρος που πήγε να καθαρίσει το τραπέζι.
 22. Έχεις μηχανάκι ειδικά φτιαγμένο για να κάνει απίστευτα υπερβολικό θόρυβο. 


Φαντάζομαι για τη δικιά μου περίπτωση μπορώ να προσθέσω και κάτι ακόμα: Είσαι λίγο κάφρος αν... δεις κάποιον να κάνει αυτό το κουίζ στο YouTube και αντιγράψεις την ιδέα τους για το blog σου. 

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 

18 έως 22 από τα 22: 
(Ή απλά τη φράση #22)
Είσαι κάφρος με περικεφαλαία! Συγχαρητήρια.  

15 έως 17 από τα 22:
Αν αυτό είναι το σκορ σου, τότε δεν είσαι τελείως μα τελείως κάφρος... Αλλά θα μπορούσες να είσαι λιγότερο κάφρος γιατί κάποια μέρα όταν μεγαλώσεις λίγο όλες οι καφρίλες που κάνεις τώρα θα γυρίσουν μπούμερανγκ και θα σου κάνουν τη ζωή ανυπόφορη επειδή είσαι πλέον γέρος και όλοι οι νέοι γύρω σου είναι κάφροι.

6 έως 14 από τα 22:
Νομίζω αυτό είναι το φάσμα που όσο να ναι είσαι λίγο κάφρος αλλά όχι τόσο ώστε να κάνεις κακό στους γύρω σου. Λιγότερη καφρίλα και θα ήσουν ένα αστέρι. Κι εγώ το ίδιο αν δεν είχα σκοράρει 12.



0 έως 5 από τα 22:
Μπορώ να πώ στα σίγουρα πως τα πας μια χαρά. Και μιας και είμαι πιο κάφρος από σένα δε μπορώ να πω τίποτα.


ΠΡΟΣΟΧΗ: Πρέπει να θυμόμαστε πως καμιά φορά ο κόσμος γύρω μας είναι τόσο πνιγμένος στη καφρίλα που δε μπορούμε αν δε γίνουμε και λίγο κάφροι. 

Να και το βίντεο που είδα αρχικά στο YouTube


-Άνι

7.10.13

Δημιουργικά ξεκολλήματα

Ίσα ίσα να κάνεις αυτό που σου αρέσει, σου φτιάχνει τη μέρα. Ποια μέρα, το μήνα!

Ένα σύντομο μήνυμα για να μοιραστώ αυτό το τραγούδι που το έχω σε ριπλέι τις τελευταίες 3 ώρες, καθώς δουλεύω στο InDesign σχεδιάζοντας μια εφημερίδα για το πανεπιστήμιο.






-Άνι

6.10.13

HOW TO #3: Πώς να επισκευάσεις ένα αεροπλάνο.

Όσοι άνθρωποι πετάνε συχνά με αεροπλάνα σίγουρα έχουνε δει διάφορα πράματα και έχουν τρανταχτεί από πολλά κενά αέρος.

Μου έχει τύχει να καθυστερήσει το αεροπλάνο. Μου έχει τύχει να μου προσφέρουν 400 ευρώ για να περιμένω 12 ώρες στο αεροδρόμιο, διότι η θέση μου είχε πουληθεί και σε άλλα άτομα εκτός από μένα (πράμα που το κάνουν όλες οι αεροπορικές εταιρίες). Η τελευταία πτήση ήταν λίγο πιο επεισοδιακή απ' ότι έχω συνηθίσει, αλλά μιας και έμαθα κάτι καινούργιο, αξίζει να το καταγράψω.

Η πτήση μου ήταν για τις 7 το απόγεμα, παρόλ' αυτά η ώρα ήταν 7 και μισή, εγώ ήμουν ένα πτώμα, και βρισκόμουν ακόμα στη πύλη. Είχα παραδώσει φυσικά τη βαλίτσα μου. Μας είπαν πως η καθυστέρηση είναι λόγω τεχνικών προβλημάτων, και φυσικά είναι ακριβώς αυτό που θέλει να ακούσει κάποιος που δε φοβάται αλλά ούτε πολυ-εμπιστεύεται τα αεροπλάνα. Μετά από καμία ώρα, ήρθε ο πιλότος και οι αεροσυνοδοί και μας ανακοίνωσαν πως προσπαθούνε μία ώρα να επισκευάσουν τη βλάβη του αεροπλάνου, αλλά δεν τα έχουν καταφέρει. Μας είπαν πως χαλάσαν τα πτερύγια που έχουν τα φτερά του αεροπλάνου για να απογειώνονται και να προσγειώνονται, και πως θα περιμένουν μέχρι το πρωί για να τους φέρουν ανταλλακτικά από το Λονδίνο.

Πέρασε μια ώρα και αφού κατέβασαν τις βαλίτσες από το αεροπλάνο και τις πήραμε, μας έστησαν σε μια ουρά για να μας προσφέρουν διανυκτέρευση αν τη χρειαζόμαστε. Και στέκομαι σε αυτή την ουρά, με μια βαλίτσα γεμάτη βαζάκια,μπουκάλια με μέλι, ελληνικό καφέ, και τραχανά, και αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να βραχυκυκλώσει το αεροπλάνο τώρα. Αν και εδώ που τα λέμε καλύτερα να σταματήσουν να δουλεύουν τα φτερά ενώ βρίσκεται στο έδαφος παρά στον αέρα.

Και τότε βλέπω ένα πλήθος να φεύγει από την ουρά και να πηγαίνει προς τις αναχωρήσεις. Τελικά ξαναέδωσα τη βαλίτσα μου στο check-in, ξαναπέρασα τον έλεγχο και ξαναπήγα στην ίδια πύλη. Και σε ένα τέταρτο περίπου ήμουν μέσα στο αεροπλάνο. Αυτό που πριν κάνα δίωρο δε μπορούσε να πετάξει. Γιατί δε δουλεύαν τα φτερά.

Ο πιλότος που μας είχε πει νωρίτερα για τη βλάβη έκανε την εξής ανακοίνωση:

"Μας συγχωρείτε πάρα πολύ για τη καθυστέρηση, και επιτρέψτε μου να σας πω για ποιό λόγο σας ταλαιπωρήσαμε με αυτή τη καθυστέρηση. Όπως σας είπα, ο τεχνικός μας δούλευε για μία ολόκληρη ώρα για να διορθώσει το πρόβλημα των φτερών, και παρ' όλες τις προσπάθειές του, δεν τα κατάφερε. Έτσι κάλεσε το Λονδίνο να του στείλουν ανταλλακτικά και έσβησε όλα τα ηλεκτρικά του αεροπλάνου. Όταν ζητήσατε τις βαλίτσες σας, επέστρεψε και άναψε το αεροπλάνο. Και το πρόβλημα είχε διορθωθεί"

Ευτυχώς υπήρχε άφθονο κόκκινο κρασί διαθέσιμο καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης.







-Άνι

24.9.13

HOW TO #2: ΠΩΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΒΟΛΗ

Procrastination = Αναβολή

Δεν υπάρχει σίγουρος τρόπος για να σταματήσει κανείς να χαζοπαζαρεύει και να κάνει τη δουλειά του. Είτε διαβάσματα για σχολείο, είτε για πανεπιστήμιο, είτε δουλειά. Όταν δεν υπάρχει όρεξη, δε γίνεται τίποτα.

Εκτώς από τη δουλειά, έχω να καθαρίσω, να πάω στο μάρκετ, στο ταχυδρομείο, να αξιοποιήσω τη δημιουργικότητά μου, να παίξω κιθάρα, να μάθω Ισπανικά, να ζωγραφίσω, να στείλω μερικά email, μερικά μηνύματα, να τελειώσω αυτό το άρθρο στο blog μου.

Και αντί για όλα αυτά πάω στο YouTube και ψάχνω τη λέξη 'Procrastination'.



Αυτα.

-Άνι

22.9.13

Σεζόν 2 ξεκινά με Λονδίνο.

Πίσω στο μπλογκιν και το σκότωμα χρόνου.

Μετά από μια σύντομη παύση ήρθε η ώρα να ξεκινήσω πάλι να γράφω συχνά-πυκνά. Ελπίζω να έχουμε άλλη μια επιτυχημένη σεζόν. Επιτυχημένη σε σχέση με τα προηγούμενα blog που έχω γράψει.

Μου έστειλαν ένα άρθρο από το Buzzfeed με 19 πράματα που μόνο οι Έλληνες που ζούνε στην Αγγλία θα καταλάβουν. (Κλίκ ον δε φώτο)



Μερικά μου φάνηκαν πολύ εύστοχα, άλλα όχι τόσο. Και επειδή έχω και πολύ έμπνευση σήμερα, αποφάσισα να επεξηγήσω αυτά τα 19 πράγματα του Buzzfeed για όσους δε τα καταλαβαίνουν.

--------------------------------------------------

1. Ξέρεις κάποιον που ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον που μπορεί να σε συστήσει σε κάποιον για μια δουλεία. 

(Χωρίς λόγια)

2. Στο μάρκετ παραγκωνίζεις τις παρμεζάνες και τα καμπερνέ και ψάχνεις τη φέτα. 

(Επίσης αυτονόητο)

3. Βαρέθηκες να τους ακούς να εκφωνούν "Naaaaawwwww" όποτε βλέπουν κάτι γλυκούλι. 

Δηλαδή κάτι σαν το "Αααααααχουτοοοοοοοο" αλλά η Αγγλική έκδοση.

4. Δε καταλαβαίνεις αυτόν τον έρωτα των Άγγλων με το τσάι. 

Εγώ τον καταλαβαίνω. Αντί για επεξήγηση, θα δώσω μια άχρηστη πληροφορία: το τσάι, όπως και το κρίκετ, ξεκίνησαν από την Ινδία.

5. Και όταν κάποιος σε καλέσει για 'τσάι', μπερδεύεσαι τελείως.

Γιατί το 'απογευματινό τσάι' συμπεριλαμβάνει ό,τι τρώνε μετά το βραδινό και πριν κοιμηθούνε.

6. Ρίχνεις μούτζες χωρίς να το καταλάβεις. 

Πολλές φορές θέλω να δείξω τον αριθμό δύο και ξεχνιέμαι.


7. Ψάχνεις συνέχεια ένα κρύο καφέ της προκοπής. 

Φραπέδες και φρέντο είναι τόσο σπάνιοι όσο το ινδικό φαγητό στο Κολοκοτρονίτσι.

8. Μαθαίνεις και κοτσάρεις παντού το 'παρακαλώ' γιατί οι Άγγλοι έτσι είναι

... και μετά γυρνάς στην Ελλάδα και σου λένε όλοι 'τι παρακαλάς ρε'

9. Βαρέθηκες να σε ρωτάνε αν είσαι από την Ισπανία.

Γιατί οι Άγγλοι δε πολυσκαμπάζουν από άλλες γλώσσες. Εδώ όσες ταινίες έχουν υπότιτλους, είτε είναι γαλλικές, ιταλικές, ρωσικές, ελληνικές κτλ., θεωρούνται κουλτουριάρες.

10/11. Άμα γίνονται έργα στον δρόμο, γίνονται έργα στο δρόμο.

12. Δεν έχεις δει Big Brother, the Apprentice, or Eastenders.

Που αντιστοιχούν σε Big Brother σε όλες τις εκδόσεις για 13η συνεχή χρονιά, ριάλιτι, Φώσκολος.

13. Λες 'τομέιτο' αντί για 'τομάτο'.

Οπότε αντί να μπερδεύεσαι το λες τομάτα και ξενοιάζεις.

14. Χεστήκανε όλοι πως οι Αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν τη δημοκρατία και τη φιλοσοφία.

15. Νομίζεις πως 10 μμ είναι η καλύτερη ώρα να φας βραδινό.

Ενώ οι Άγγλοι το τρώνε στις 4.30 - 5 το απόγεμα.

16. Δε μπορείς να καταλάβεις γιατί το Αγγλικό Word υπογραμμίζει λέξεις όπως το color και το specialization.

Γιατί υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα Αμερικανικά και Βρετανικά Αγγλικά και εσύ ήρθες στην Αγγλία με proficiency από το Μίτσιγκαν.

17. Κανείς δε σε αγαπάει σα τη μαμάκα σου. Κανείς δε μαγειρεύει σα τη μαμάκα σου. Κανείς δε σε σιδερώνει σα τη μαμάκα σου.

Ναι γιατί αυτό δεν ισχύει στην Ελλάδα ΚΑΘΟΛΟΥ.

18. Όταν σου λένε ότι το καλοκαίρι στην Αγγλία κρατάει μια βδομάδα δε το πιστεύεις.

Πίστεψέ το.

19. Όποτε συναντάς κάποιον γνωστό γίνεται συνάντηση 'αλά Ελληνικά' 

Και σε περνάνε πάλι για Ισπανό. 

--------------------------------------------------

Αυτά. Καλή μας σεζόν.

-Ανι



30.7.13

Death Fat: Το Λίπος του Θανάτου

H συζήτηση γύρω από θέματα βάρους δεν είναι κάτι που με απασχολεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Πέρασε ο καιρός που ζυγιζόμουν και ανησυχούσα πως είμαι περισσότερα κιλά απ' ότι πρέπει. Ο μόνος κανόνας που ακολουθώ είναι πως πρέπει πάντα να χωράω στα παντελόνια μου γιατί δεν έχω καμία όρεξη να ξοδεύω τα λεφτά μου σε περισσότερα ρούχα.

Χτες η αδερφή μου ανέφερε τον όρο Death Fat, και αφού το έψαξα λίγο και το συζητήσαμε, αποφάσισα πως έχω ένα-δύο πράματα να πω για το θέμα. Όπως σημειώνω πάντα, αυτές οι απόψεις είναι καθαρά δικές μου και δεν πιστεύω πως είναι 'σωστές'. Όλες οι διαφορετικές απόψεις είναι ευπρόσδεκτες.

Μιας και μου αρέσει να δίνω δικά μου ονόματα σε τέτοια πράματα (και να μην πετάω όρους ιν Ίνγκλις εδώ και εκεί) θα μεταφράσω το Death Fat ως Λίπος του Θανάτου.



Στο ίντερνετ το Λίπος του Θανάτου ξεκίνησε από μια μπλόγκερ που είναι 'μια πολυλογού, χοντρή γκόμενα που ασχολείται με θέματα για σωματική υγεία, κοινωνική δικαιωσύνη και κριτική της ποπ-κουλτούρας, συνήθως από φεμινιστική άποψη'. Αυτό λέει στη βιογραφία της. Για τους περισσότερους ανθρώπους, κούγεται σαν σενάριο για εφιάλτη.

Κυρίως επιχείρημα είναι πως αυτό το πράμα γνωστό ώς Πίνακας Σωματικής Μάζας (BMI = Body Mass Index) είναι λάθος. Σημαίνει πως ένας πίνακας όπου Χ = Βάρος και Ψ= Ύψος δεν μπορεί να κρίνει το αν κάποιος είναι υγειής, διότι δεν συμπεριλαμβάνονται άλλοι παράγοντες που καθορίζουν το βάρος μας, όπως πχ άν κάποιος έχει 10 τόνους μύς. Ή τεράστιο κώλο σαν της Κιμ.

Δε μιλάω για όλα τα επίπεδα παχυσαρκείας, διότι φυσικά υπάρχει ένα σημείο που το λίπος γίνεται όντως θανατηφόρο. Σύμφωνα με αυτό τον κανόνα όμως, ο δείκτης της σωματικής μάζας με βάζει εμένα 2 πόντους πριν το 'υπέρβαρος'. Άμα πάρω 4-5 κιλά θα είμαι επισήμως υπέρβαρη. 



Με λίγα λόγια, αυτό το κίνημα συμπεριλαμβάνει γυναίκες, αρκετά χοντρές, που γράφουν στο ίντερνετ και ανεβάζουν φωτογραφίες και ζούνε σαν να μην τις ενοχλεί το βάρος τους. (!)

Για τη πλειοψηφία των θεατών (για εμάς τους υπόλοιπους) είναι άβολο να βλέπουμε τέτοιες χοντρές να ποζάρουν και να χαμογελάνε, και να μη σιχαίνονται τον εαυτό τους.



Αλλά οι ξερακιανές, πετσί και κόκαλο / σκελετοί που ποζάρουν σαν μοντέλα για τα τελευταία 30 χρόνια σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν είναι το ίδιο πράμα. Όχι πως δεν έχουν προβλήματα υγείας, αλλά ο μέσος όρος των αντρών 18-30 χρονών θα προτιμούσε (...) τέτοιες γυναίκες. Οπότε δεν υπάρχει ταμπού.


(Εδώ συνήθως έρχοναι πολλά άλλα θέματα αλλά επειδή έχουν να κάνουνε με φεμινισμό, θα τα αποφύγω)

Είναι λάθος όταν μικρά παιδιά καταντάνε να είναι θεόχοντρα επειδή οι γονείς τους τα ταΐζουν σκουπίδια 24 ώρες το 24ωρο. Όταν όμως πρόκειται για ενήλικες, νομίζω ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει όποιο σώμα θέλει. Το μέτρο είναι καλό, αλλά δυστυχώς δεν το κατέχουμε όλοι.

Θα ήθελα πολύ να πιστεύω πως δεν είναι σωστό να είναι τόσο χοντρές, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για να είναι έτσι, γιατί είναι κρίμα, γιατί κάνει κακό στην ψυχολογία τους. Αλλά δεν είναι όλοι οι υπερβαροι άνθρωποι δυστυχισμένοι. Απλά δεν ενοχλούνται από το σώμα τους και δεν τους καίγεται καρφί αν ενοχλούνται οι άλλοι.


-Άνι



ΛΙΝΚΣΣΣΣ

Ορισμός Death Fat από το Urban Dictionary

Blog Two Whole Cakes της Lesley Kinzel

Φωτογραφίες στο Tumblr

Σωματική Μάζα, Πίνακας, Εξίσωση, Εξήγηση

Salvation Noodle



Τα φοιτητικά μου χρόνια σχεδόν πέρασαν τώρα, και ενώ έχω αιώνια ευγνωμοσύνη στην οικογένειά μου για την ευκαιρία που μου έδωσαν να σπουδάσω στο εξωτερικό, ξεχνάω πάντα να ευχαριστήσω ένα λιγότερο σημαντικό αλλά πολύ βασικό κομμάτι τις ζωής μου μέχρι σήμερα: τα νούντλς.



Πόσες ατελείωτες βραδιές με έχουν ξελασπώσει αυτά τα μικρά, σγουρά, αποξηραμένα θαύματα. Πάντα προσπαθώ να έχω μερικά σακουλάκια μέσα στο ντουλάπι μου. Το μαγείρεμα είναι 'δεύτερη φύση' πλέον: μέσα στο κατσαρολάκι, αδειάζω το σακουλάκι με τη γεύση από πάνω και το περιχύνω με βρασμένο νερό. Αγαπημένη συνταγή: Bachelors.

Για άλλους είναι τα μακαρόνια, για άλλους το ρύζι, για άλλους τα κατεψυγμένα φαγητά. Για μένα είναι τα salvation noodles. Λίγο για ευκολία, λίγο γιατί μου θυμίζουν τον παππού μου, αποκλείεται να λείπουν από το σπίτι μου. Νούντλ εδώ, νούντλ εκεί... Και ποιό θαυμάσιο γεύμα έχω μπροστά μου ενώ γράφω αυτό το άρθρο;


-Άνι

28.7.13

Διαφώτιση και Εγκεφαλικές Πορδές

Η έννοια της λέξης 'διαφώτιση' αλλάζει ανάλογα με τον αιώνα και να πω την αλήθεια δεν έχω πολύ καλή γνώση του θέματος. Για το 2013, διαφώτιση είναι η ικανότητα κάποιου να κλείνει όλες τις αρνητικές, δηλητηριώδεις σκέψεις, να απαρνείται το στρες, και να ζει χωρίς να ανησυχεί για χρήματα και επαγγελματική αποκατάσταση. Με όλα τα απαίσια πράματα που συμβαίνουν κάθε μέρα στον κόσμο, θέλει γερό μυαλό για να μην πνιγεί κάποιος στην απογοήτευση και την ρουτίνα.

Με διαλογισμό και διάφορα άλλα τέτοια πολύ ζεν πράματα, σβήνουμε το μυαλό μας και αφήνουμε το σώμα μας για λίγο. Το φως μετατρέπεται σε κύματα που πέφτουν απάνω μας και σε παρασέρνουν ένας θεός ξέρει πού. Με αρκετή εξάσκηση, μπορούμε να διατηρήσουμε αυτή τη κατάσταση για ώρες. Αν είμαστε αρχάριοι, τρομάζουμε και 'ξυπνάμε'.

Και ενώ σκέφτομαι διάφορα τέτοια, και έχω δουλειά την επόμενη μέρα, και δε πολυξέρω τι μου γίνεται, και είμαι κουρασμένη αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ... αρχίζει να βρέχει. Δεν έχει βρέξει για αρκετές μέρες. Το παράθυρο είναι ορθάνοιχτο.


Και με κάποιο τρόπο που δεν έχω καταλάβει και δεν πρόκειται να καταλάβω ποτέ, περνάω λίγα λεπτά διαφωτισμού. Ή ποιό σωστά, παθαίνω μια ωραιότατη εγκεφαλική πορδή, και το μόνο πράμα που μετράει είναι αυτό το δροσερό καλοκαιρινό βράδυ και η μυρωδιά της βρεγμένης γης που απλώνεται σαν θαύμα μπροστά μου, ενώ εγώ συνέχεια την αγνοώ και ανησυχώ για χρήματα και επαγγελματική αποκατάσταση.

Το πώς έφτασα να κάνω βόλτες μέσα στην βροχή στις μία το πρωί είναι άλλο θέμα.

-Άνι

23.7.13

Hamburcakes

Προσπαθώ τελευταία να βρω πράματα να κάνω για να περάσει η μερα, και η [περίπου] αρτοποιεία είναι ένας καλός τρόπος να σκοτώνω λίγη ώρα, αν και δυστυχώς σκοτώνω και το πορτοφόλι μου λιγάκι.

Βλέπω αυτή τη κοπέλα στο Youtube που φτιάχνει όλων των ειδών απίθανα κέικ εμπνευσμένα από nerdy πράματα. Πρόσφατα έφτιαξε cupcakes που μοιάζουν με χάμπουργκερ:



Οπότε έκλεψα την ιδέα, τα έφτιαξα και τους έδωσα δικό μου όνομα. Η σύγκριση είναι τραγική, αλλά τουλάχιστον τρώγονται.

To μαρούλι
Τα χάμπουρκεϊκ
Οι μάγειρες

Αλλά την ώρα τη σκότωσα οπότε τον πέτυχα τον στόχο μου.

-Άνι

22.7.13

Τα θετικά του πεσιμισμού

Ίσως δεν το έχω δει σωστά το πράμα, αλλά ώρες ώρες σκέφτομαι πως όλη η θετική μου διάθεση δεν αρκεί για να αποφύγω την απογοήτευση. Δεν έχω απογοητευτεί πρόσφατα, ευτυχώς. Αλλά έχω συχνά βάλει τον εαυτό μου, όπως και όλοι μας άλλωστε, σε θέση που μπορώ να απογοητευτώ και να πληγωθώ πολύ εύκολα.

Δε θα αναφέρω συγκεκριμένα πράματα γιατί όλοι ξέρουμε τι εννοώ. Αν υπάρχει όμως ένας παγκόσμιος κανόνας με τον οποίο μπορούμε να μην απογοητευτούμε ή να μη πληγωθούμε τόσο πολύ όταν κάτι στην ζωή μας πάει τελείως στραβά, θα ήθελα να το ξέρω.

Μέχρι τώρα είμαι σίγουρη πως το κλειδί είναι 'πεσιμισμός με μέτρο'. Ελάχιστος, βέβαια, αλλά που και πού με βοηθάει να σκέφτομαι πως αυτή η κατάσταση δεν είναι τέλεια, αυτή η φάση της ζωής μου δεν θα κρατήσει για πάντα.

Μάλλον είναι κάτι άλλο και όχι 'πεσιμισμός' απαραίτητα, αλλά ίσως αυτά τα άτομα που όλη την ημέρα γκρινιάζουν, που τα βλέπουν όλα μαύρα και το ποτήρι μισοάδειο, κάτι ξέρουν. Δημιουργούν τέτοια απόσταση ανάμεσα από αυτά που ονειρεύονται και τη σκληρή πραγματικότητα που δεν ξαφνιάζονται όταν όλα πάνε στράφι.

Οπότε σκέφτηκα πως αυτό είναι ένα καλό μέτρο. Όταν αρχίζω και ενθουσιάζομαι για κάτι τέλειο που είναι τόσο τέλειο που ούτε ήξερα πως μπορεί να συμβεί σε μένα, να ξέρω πως η ισορροπία του κόσμου είναι περίεργη και συνήθως όταν καταφέρνεις να δεις στον ορίζοντα κάτι που ονειρευόσουν να αποκτήσεις και έχεις πάρει φόρα και τρέχεις να το φτάσεις, μπορεί κάποιος να βάλει το ποδάρι του μπροστά σου, μπορεί να περδικλωθείς, και μπορεί να φας τα μούτρα σου.

-Άνι

13.7.13

Τέτοιες στιγμές

BBC Television Center, Ιούλιος 2013

Πριν κάνα δυο μέρες βρέθηκα απέναντι από το πρώην Κέντρο της Τηλεόρασης του BBC στο Λονδίνο (μετά από περίπου 53 χρόνια το BBC μεταφέρθηκε στο κέντρο του Λονδίνου)

Αυτό το μέρος είναι ιστορικό για το BBC, και πριν 2 χρόνια περίπου πέρασα εκεί μια τέλεια εβδομάδα δουλεύοντας στα σκηνικά μιας ταινίας για τους Monty Python. Άλλο που δεν ήθελα εκείνη την εποχή. Πρωτοετής, με αειθαλές κόλλημα στους Python.

Έχω να το λέω πως δούλεψα στο BBC, και παρόλο που στην ουσία δεν έκανα και τίποτα το ιδιαίτερο, είναι μία από τις καλύτερες εμπειρίες που έχω από το Λονδίνο. Ίσως αν βρω μερικές φωτογραφίες να καταφέρω να μεταδώσω κάπως το πόσο μου άρεσε η όλη εμπειρία.


Κυρίως είσοδος. Εκεί περιμένουμε να μας δώσουν τα πάσα. 

Μέσα στο BBC... Και δεν χρειάζεται να πώ τίποτα περισσότερο
Αυτή η μάσκα.
Το πλατό που μετά από 5 μέρες έγινε ένα γραφείο στο Λονδίνο 40 χρόνια πριν.


Όπως είπα η ταινία ήταν για τους Monty Python, οπότε όλα τα προπ που έπρεπε να καθαρίσουμε και να στήσουμε στο πλατό ήταν από το 1970.
Καμια δεκαριά ΤΕΡΑΣΤΙΑ δοριφορικά πιάτα, θέα από τις τουαλέτες (;)


Είδα τη ταινία μετά από λίγο καιρό στο BBC4 (αν θυμάμαι καλά) και ήταν απίθανο να βλέπω στο πλάνο τον τοίχο που έβαψα και τις λάμπες που γυάλισα. Όχι μόνο πέρασα μια βδομάδα γεμάτη νέες εμπειρίες, αλλά επίσης δούλεψα σε μια ταινία για τους αγαπημένους μου κωμικούς όλων των εποχών, και μέσα από αυτή τη δουλειά ήρθαν και άλλες ευκαιρίες να δω πολλά απίστευτα πράματα.

Ενώ στέκομαι έξω από το (παρατημένο πλέον) BBC, δύο χρόνια αργότερα, καθώς πηγαίνω να γνωρίσω σκηνοθέτες και ηθοποιούς σε μια προβολή ταινιών, καταφέρνω να ξεχάσω τις έγνοιες, τη μοναξιά, και το πόσο απρόβλεπτο είναι το μέλλον μου. Έστω για λίγο, είμαι σίγουρη πως μπορώ να καταφέρω ό,τι πιο τρελό ονειρεύτηκα ποτέ.

-Άνι

2.7.13

2ες ευκαιρίες….



Όταν έρχεται η ώρα που χάνεται ξαφνικά από τη ζωή μας. Ένα πρόσωπο που ήταν κοντά μας , ήταν κομμάτι της ζωής μας και έτσι άξαφνα εξαφανίζεται…
Το πρώτο συναίσθημα που τρυπάει τη καρδιά μας, είναι ο θυμός.
Όταν βασίζεσαι σε κάποιον για λίγα ή πολλά, όταν στηρίζεις κάποιον στα μεγάλα και στα χαζά, ζητάς και θέλεις. Δεν είναι το περίεργο αυτό. Το περίεργο έγκειται αλλού..πού όμως;
Στην αρχή είναι τα νεύρα. Μετά είναι η λύπη και το «λείπει».
Μου λείπει που δεν πάμε για καφέ. Μου λείπουν τα ατελείωτα απογευματινά τηλεφωνήματα που συζητούσαμε από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο πράγμα, μου λείπουν τα Σάββατα και οι συναυλίες…
Στη συνέχεια περνά και αυτή η φάση που περιμένεις… έτσι αρχίζεις καινούριες παραδόσεις και βρίσκεις καινούρια λημέρια, και τηλεφωνείς σε καινούρια πρόσωπα…

Δειλά δειλά  «ξεμυτίζεις» και κάνεις like σε μια καινούρια σελίδα στη ζωή σου…
Όταν λοιπόν έχουν περάσει τα άσχημα και έχεις ξεχαστεί- όχι ξεχάσει-  έχεις πλέον νέα καθημερινότητα, τη δική σου καθημερινότητα, τη ζεις και σου αρέσει∙  χτυπά το κουδούνι, ανοίγεις και συνειδητοποιείς ότι στο κατώφλι της πόρτας σου στέκει η παλιά σου ζωή. Ταράζεσαι και σκέφτεσαι αυτόματα, μηχανικά δυο πράγματα: κλείνω την πόρτα μια και καλή ή κάνω ένα καφέ και ακούω.

Ξέρουμε όλοι οι κατεργάρηδες ότι το πρώτο ενώ όλοι μας το θέλουμε κανείς δεν το κάνει γιατί ο άνθρωπος από τη φύση του δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ζώον περίεργον και η περιέργεια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα ικανοποιείται…


1.7.13

...και μετά ξύπνησα.


Τα Χριστούγεννα του 2012 γύρισα στο σπίτι μου και πέρασα τις διακοπές με την οικογένειά μου. Παρόλο που η διαφορά της ώρας είναι πολύ μικρή από την Αγγλία στην Ελλάδα (2 ώρες), όποτε γυρνάω σπίτι παθαίνω jet lag και κοιμάμαι σχεδόν ολόκληρη την ημέρα. Μια από τις πρώτες μέρες του 2013 έτυχε να ξυπνήσω νωρίς νωρίς το πρωί, οπότε μέχρι τις 2 το μεσημέρι ήμουν ήδη πτώμα. Αποφάσισα να κοιμηθώ λίγο και ξάπλωσα στον καναπέ.

Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι πόσο εκνευριστικό είναι που είμαι πάντα τόσο κουρασμένη.  Αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κάποιος άρχισε να παίζει μουσική στο σαλόνι. Ανοίγω τα μάτια και κοιτάω γύρω μου. Ένας προτζέκτορας είναι πάνω στον πάγκο της κουζίνας και προβάλλει ένα Χριστουγεννιάτικο βίντεο στον τοίχο απέναντί μου. Σηκώνομαι γιατί σκέφτομαι "τι στο καλό κάνει αυτό το χριστουγεννιάτικο τραγούδι της Lana Del Rey στον τοίχο του σπιτιού μου και δεν με αφήνει να κοιμηθώ", και πάω να σβήσω τον προτζέκτορα. Δε βρίσκω κουμπί, οπότε πάω να τραβήξω την μπρίζα. Κοιτάω κάτω, αλλά κάτι δεν πάει καλά. Το πολύμπριζο είναι για αγγλικές μπρίζες.



Και τότε κατάλαβα πως ονειρεύομαι. Και το όνειρό μου είναι διαυγές. Όπως γίνεται λοιπόν όταν κάποιος έχει για πρώτη φορά στην ζωή του συνειδητό όνειρο, ενθουσιάζομαι τόσο πολύ που ούτε μου περνάει από το μυαλό να εκμεταλλευτώ τις απέραντες δυνατότητες που μου προσφέρονται.

Όχι. Αντί γι αυτό πάω πίσω στον καναπέ, ξαπλώνω, κλείνω τα μάτια μου, τα ξανανοίγω, και είναι βράδυ.

-Άνι


Summer in the Shade vol 1


Όταν η Μ. επισκέπτεται τις γνωστές αλυσίδες καταστημάτων κατηφορίζοντας την Ερμού, ένα μόνο 
πράγμα θα την ακούσεις να λέει σε κάθε κατάστημα που μπαίνει: "Πωωω πολύ χρώμα ρε φίλε!"

Η Μ. ανήκει στην μειονότητα των goth και το στυλ της για τους περισσότερους είναι εκκεντρικό.
Όμως,σήμερα καλά νέα έρχονται για όλους εσας τους "φίλους" της Μ. , το goth για αυτό το χρόνο είναι must και η "βούλα" δίνεται από μεγάλους οίκους μόδας του Παρισιού,της Ν.Υόρκης και όχι μόνο...

Οπότε no worries Μ. , τώρα όταν μπαίνεις σε ενα κατάστημα γνωστής αλυσίδας το μόνο χρώμα που θα φιγουράρει, θα 'ναι το αγαπημένο σου μαύρο!

Για του λόγου το αληθές, και για να πάρετε κάποιες ιδέες, συγκεντρώσαμε κάποια από τα δικά μας αγαπημένα:
 
Saint Laurent








Ann Demeulemeester





Ralph Lauren





Saint Laurent

30.6.13

Τι έμαθα όταν πήγα στο Λονδίνο

Προσπαθώ μέρες να δουλέψω αυτό το άρθρο στο μυαλό μου αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω πώς να γράψω. Δεν θέλω να προσβάλω κανέναν, δεν θέλω να ακουστώ σαν κάνα ψώνιο που πέρασε 2 χρόνια στο εξωτερικό και ξέχασε για τα καλά το ότι μεγάλωσε στα Βαλκάνια... και τα λοιπά.

Υπάρχουν μερικά πράματα που δεν είχα ιδέα για την Αγγλία, και συγκεκριμένα για το Λονδίνο. Όταν ήμουν 17-18 χρονών και ετοιμαζόμουν να φύγω, έψαχνα στο ίντερνετ για blog από Έλληνες στο Λονδίνο μπας και μάθω πώς φαίνεται αυτή η πόλη μέσα από τα μάτια τους. Οπότε αποφάσισα πως θα γράψω αυτό το άρθρο κάπως σαν το άρθρο που ήλπισα να βρω τότε.

ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΟΤΑΝ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ

Πρώτα απ όλα δεν είναι 'Λόντον'
Είναι 'Λάντααααν'.


Τέρμα το νόστιμο φαγητό
Τελεία και παύλα.


Έλληνες παντού!
Με το υπέροχο συνήθειο να λένε τα προσωπικά τους στην μέση του δρόμου λες και δεν τους καταλαβαίνω.


Αδέσποτα;
Σχεδόν τρία χρόνια τώρα δεν έχω δει ούτε ένα αδέσποτο σκύλο. Κάθε βράδυ όμως οι δρόμοι του Λονδίνου γεμίζουν πεινασμένες αλεπούδες που ξεσκίζουν τις σακούλες σκουπιδιών και ουρλιάζουν μέσα στην νύχτα λες και τις σκοτώνουν (λόγω των πλούσιων Άγγλων που τις κυνηγάνε για πλάκα στην επαρχία μετακόμισαν μέσα στο Λονδίνο και έγιναν πρωτευουσιάνες).


Οι Άγγλοι κάνουν τρέλες
Οι Άγγλοι κάνουν εδώ ακριβώς ό,τι κάνουν στην Ελλάδα το καλοκαίρι. Παλιότερα η τηλεόραση μου έδωσε την εντύπωση πως επισκέπτονται την Ελλάδα και τα κάνουν όλα λίμπα, διότι όταν επιστρέψουν στην πατρίδα τους έχουν να πάνε στην δουλειά και δεν μπορούνε. Εν μέρει αυτό είναι αλήθεια, όμως πολλά πρακτορεία διακοπών πουλάνε πάμφθηνες διακοπές στην Ελλάδα, ακριβώς με την υπόσχεση πως θα μπορούν να κάνουν όλα αυτά τα τέλεια πράματα που μπορεί κάποιος να κάνει στην Μύκονο ή στα Μάλια. Πάνω κάτω, κι εδώ τα ίδια κάνουν, απλά είναι σε σκοτεινά κλαμπ με κολλώδες πατώματα, και κανένας δεν ενδιαφέρεται να τα βγάλει στις ειδήσεις. Αντί γι αυτό ασχολούνται με τη βασίλισσα.


Καύσωνας; Καύσωνας!
Προφανώς είναι λόγω της υγρασίας, αλλά όταν χτυπήσει η θερμοκρασία 25 βαθμούς, αυτό ήταν. Αρχίζει ο αέρας να κολλάει πάνω σου, και οι Άγγλοι φοράνε μαγιό και πάνε στα πάρκα να παίξουν ρακέτες. Στους 30 βαθμούς λιώνει η άσφαλτος.


Αέραααααααααααααααααα
Ξεχάστε ό,τι ξέρατε για το βροχερό Λονδίνο. Όσο βρέχει στην Ελλάδα, βρέχει και εδώ. Αλλα όταν λέω πως το Λονδίνο είναι επίσης γνωστό και ώς the windy city ... καλύτερα να το πιστέψετε.





-Άνι


29.6.13

My Only Summer




Η εξεταστική πέρασε και το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά. Μπροστά μας μαίνονται...ξαπλώστρες δίπλα στο κύμα, δροσερά ποτά και πολλές πολλές βραδινές βολτούλες! Είναι ωραίο να είσαι φοιτητής γιατί κάθε εποχή του χρόνου για μας είναι λίγο πολύ διακοπές! Όμως παρόλα αυτά η κούραση ειναι κούραση. Ειδικά στη πόλη μόνο και μόνο οι διαδρομές είναι κουραστικές. Το πρωινό ξύπνημα, ο γρήγορος καφές, το γεμάτο μετρό, οι ενοχλητικές εικόνες,οι λακκούβες γεμάτες νερό κλπ...αρκούν για να σου χαλάσουν το πρωινό σου. Και η μέρα δεν φαντάζει και πολύ ενθαρρυντική με τα πρωινά εργαστήρια, τα μαθήματα και το ενοχλητικό μπλα,μπλα των...βαρετών καθηγητών σου.
Όμως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν και μέχρι το Σεπτέμβριο ας τα αφήσουμε κλειδωμένα στο πατάρι!
Αχ καλοκαίρι, καλοκαίρι, καλοκαίρι! Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε να το αγαπάμε. Το έχουμε συνδιάσει στο μυαλό μας με την ξεγνοιασιά, το παιχνίδι και τη διασκέδαση! Στα σχολικά μας χρόνια το περιμέναμε πως και πως, ως φοιτητές επίσης αλλά και ως εργαζόμενοι ακόμα περισσότερο!
 Είτε επισκεπτούμε κάποιο νησί ή κάποιο άλλα πολυπόθητο ταξιδιωτικό προορισμό, είτε επισκεπτούμε τη γιαγιά στο χωριό είτε πάμε για ελευθερο camping, ακόμα και αν μείνουμε στη πόλη, το καλοκαιράκι φέρνει άλλο αέρα στη ζωή μας και μας φτιάχνει τη διάθεση. Είναι το παρατεταμένο Σάββατο της ζωής μας! ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!


-Μαρίνα


14.6.13

21 και πάνω.

Αυτό το blog είναι πλέον ένα κομμάτι της ζωής μου. Πρώτον επειδή είναι πολύ πιο επιτυχημένο από τις προηγούμενες τρεις προσπάθειες που έκανα σε αυτό τον τομέα, και δεύτερον επειδή γεμίζει τον ελεύθερο χρόνο μου πολύ καλύτερα από το να ανοίγω το ψυγείο κάθε 4 λεπτά ελπίζοντας πως κάτι καινούργιο εμφανίστηκε ως διά μαγείας και περιμένει να φαγωθεί. 

Με αφορμή λοιπόν τα αναμενόμενα γενέθλιά μου (άλλο ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου με αρκετές πετυχημένες προσπάθειες), και μιας και γίνομαι 21, αποφάσισα να καταγράψω 21 πράγματα που (κατά τη γνώμη μου) έχω μάθει μέχρι σήμερα για την ζωή. Συγκεκριμένα, για την δική μου ζωή.

Δεν πιστεύω πως αυτή η λίστα είναι ‘σωστή’ ή πως είναι αλήθεια. Το αντίθετο, ελπίζω πως κάποια στιγμή στην ζωή μου θα την διαβάσω πάλι και θα σκεφτώ, «Τι βλακείες είναι αυτές, δεν το πιστεύω πως τις ανέβασα στο ίντερνετ για να τις δει όλος ο κόσμος»

Φτάνουν οι πολυλογίες. Ας μπούμε στο ψητό.


21 ΠΡΑΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ [ΜΟΥ]

21) Πολύ συχνά βρίσκομαι σε κατάσταση απίστευτης βαρεμάρας.
Και καταλήγω να γράφω σε αυτό το blog. 

20) Μπορώ πλέον να μπω σε όποιο μαγαζί του κόσμου θέλω. 
Ακόμα και σε αυτά τα σπορτ καφέ που λέγονται ‘Το Μπιμπερό΄ και έχουν φιμέ τζάμια. Απορώ τι σόι κοκτέιλ φτιάχνουν εκεί.

19) Οι προ-εφηβικές ηλικίες μου τα κάνουν τσουρέκια. 
Είκοσι λεπτά σε ένα λεωφορείο γεμάτο γυμνασιόπαιδα αρκούν.

18) Ρετρό να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι.




17) Η Disney τελείωσε για πάντα. 

Σαν το Αμερικάνικο Όνειρο.

16) Τα πιο ωραία όνειρα είναι αυτά που θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία.
Τελευταία είναι όλα μια απογοήτευση και μισή.

15) Δεν έχω δίπλωμα οδήγησης και νιώθω μειονεκτικά.
Όλα τα παιδάκια στην ηλικία μου ξέρουν να το κάνουν κι εγώ ακόμα τίποτα. 


14) Αυτές οι πλαστικές φούσκες δεν θα παλιώσουν ποτέ.



13) Όσο μεγαλώνω τόσο λιγότερο κοιμάμαι.
Ας πούμε γράφω αυτό το blog στις 4μιση το πρωί.

12) Ο τοίχος είχε την δική του ιστορία. 
Στο δημοτικό είναι LFE και BFFE, στο γυμνάσιο είναι "με λένε λόλα τα κάνω όλα" και τώρα είναι "You have 262 new requests from Farmville"

11) Κανένα φαγητό στον κόσμο δεν έχει καλύτερη γεύση από αυτό που φτιάχνει κάποιος με αγάπη. Για μένα. Χωρίς να πρέπει να το μαγειρέψω εγώ.

10) Δεν είμαι πια φοιτήτρια. 

9) Η βασική χρήση του Ίντερνετ είναι μία.




Και συνεχίζοντας με ανάλογη σκέψη... 

8) Κανένας άντρας στον κόσμο δεν θα απέρριπτε την παρακάτω γυναίκα, αν υπήρχε.





7) Ακόμα δεν βαρέθηκα να βλέπω κινούμενα. 

"I watch Planet Chasers Starlight Excellent all day, every day"

6) Θα ‘θελα πολύ να πιστεύω σε κάποιον Θεό.
...ώστε να μην ξαγρυπνάω τα βράδια απορώντας για τον θάνατο και ώστε να απαντάει κάποιος άλλος τα υπαρξιακά μου. 

5) Ακόμα δεν μου έλειψε το σχολείο. 
Δυστυχώς ή ευτυχώς.



4) Ακόμα δεν έβαλα σε πράξη αυτά που έμαθα στην θετική κατεύθυνση. 
Τίποτα απολύτως μιλάμε.

3) Δεν θα συνειδητοποιήσω ποτέ πως είμαι ενήλικας.




2) Ακολουθώντας το ένστικτό μου έφτασα σε κάποια πολύ ωραία μέρη. 
Και μέχρι τώρα πάει καλά το πράμα. Γεια μας.

1) Όλα είναι σχετικά, όπως είπε και ο Αϊνστάιν.
Για παράδειγμα: 
Η αντίδραση των συνομηλίκων μου όταν είδαν πως φοράω γυαλιά στην τετάρτη δημοτικού: Χα χα χα πόσα δάχτυλα σου δείχνω; χα χα χα με βλέπεις, με βλέπεις;

Η αντίδραση των συνομηλίκων μου τώρα: Πολύ σοφιστικέ, σαν σέξι γραμματέας.


Ελπίζω να κάνω λάθος για μερικά από τα πράματα που νομίζω πως ξέρω για την ζωή. 

-Άνι

5.6.13

Life through the eyes of a cookie

Πολύ στρες τελευταία. Νιώθουμε πως τα προβλήματά μας έχουν γίνει μια μεγάλη, γλοιώδης μάζα και μας πνίγουνε. Ας σταματήσουμε το τρέξιμο για μια στιγμή και ας αναθεωρήσουμε την κατάστασή μας. Δε μπορεί να είναι τα πράματα τόσο άσχημα. Τι θα έκανε κάποιος άλλος στην θέση μας; Κάποιος που δεν ανησυχεί όσο εμείς, που δεν έχει τόσα κοινωνικά στερεότυπα να ακολουθήσει.

Πιο συγκεκριμένα, ας αναρωτηθούμε: What Would Cookie Do?



.
Μου ζήτησαν να γράψω κάτι σε αυτό το blog για το πώς βλέπω τον κόσμο μέσα από τα κουλουρίσια μάτια μου.



Ζω σε μια χάρτινη συσκευασία. Έχω ένα τεράστιο παράθυρο που κοιτάει σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν χρειάζεται να βρω δουλειά γιατί ζω σε μια σακούλα χωρίς τηλεόραση και ίντερνετ, δεν χρειάζομαι ρούχα ή παπούτσια.


Τα πάω καλά με όλους, γιατί δεν κουτσομπολεύω και δεν κακολογώ κανένα. Ποιος είμαι εγώ να κατακρίνω; Κουλούρι είμαι. 


Είμαι πάντα χαρούμενος γιατί ξέρω ακριβώς τι έχω. Παίρνω το κάθε μικροσκοπικό πράμα ξεχωριστά, το κάθε λεπτό που με κάνει ευτυχισμένο, και το εκτιμάω σαν να ήταν το πιο πολύτιμο πράμα του κόσμου. 


Πριν κοιμηθώ κάθε βράδυ είμαι σίγουρος πως δεν είμαι τσακωμένος με κανένα από τα άτομα που αγαπάω και πως δεν έχω βλάψει κανέναν σήμερα. Αύριο θα είναι ακόμα μια μέρα ακριβώς σαν όλες τις άλλες, και είναι στο κουλουρίσιο χέρι μου να την κάνω ξεχωριστή.


-Cookie

-Άνι

14.5.13

Για πάντα

Μιας και έχω καιρό να γράψω κάτι σε αυτό το blog, και κυρίως επειδή έχω να γράψω μια έκθεση 3.000 λέξεων και δεν λέει να βγει, αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα. Θα κοιτάξω για άλλη μια φορά μέσα στο μικροσκοπικό, προβληματισμένο μου μυαλό, για να βρω κάτι που με ενοχλεί, που το λατρεύω: την φράση 'για πάντα'.

Πολλά πράματα είναι για πάντα: ο χρόνος που περνάει, το παρελθόν, η περίεργη σχέση ανάμεσα στο χθες και το αύριο, τα συναισθήματα που έχει νιώσει η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα, η χοληστερίνη και ο διαβήτης που θα πάθουμε όλοι στο μέλλον από τα σκουπίδια που τρώμε.

Πολλά πράματα θέλουμε να είναι για πάντα: η μακρόχρονες παιδικές φιλίες, ο πρώτος μας έρωτας, το ανατρίχιασμα που νιώθουμε όταν ακούμε το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά, κάτι που το αγαπάμε μέχρι θανάτου αλλά ξέρουμε πως μια μέρα θα το χάσουμε, εκείνη η φάση που είσαι μεθυσμένος αλλά δεν σου έρχεται ακόμα να ξεράσεις παντού.

Ίσως οι άνθρωποι, πιο συχνά από άλλα πράματα, θέλουν η ζωή να είναι για πάντα. Έχουμε προσπαθήσει αμέτρητους αιώνες να βρούμε τρόπους για να σταματήσουμε τον μισητό, αναπόφευκτο και αόριστο θάνατο: με ελιξίρια, με αλχημείες, με φάρμακα, με την φιλοσοφική λίθο.

Άρα, σκέφτομαι εγώ τώρα, ενώ προσπαθώ να αποφύγω την αναπόφευχτη και αόριστη έκθεση, ίσως να υπάρχει λόγος που ο έρωτας και η ευτυχία, δυστυχώς, δεν είναι για πάντα, ενώ τα χρέη μας στην τράπεζα και το κράτος, είναι. Ίσως τα αληθινά πράματα δεν μπορούν να είναι για πάντα, γιατί απλά...υπάρχουν. Επειδή ο χρόνος περνάει από πάνω τους και τα αλλάζει: από πρώτες γνωριμίες, σε έρωτες, σε αγάπη, στην ευτυχία, σε εκείνο το σπαστικό γέλιο που δεν λέει να σε αφήσει... Στην απογοήτευση, στην συνειδητοποίηση, στο μάθημα του παθήματος, και στην καινούργια αρχή για να έρθουν κι άλλα τέτοια πράματα που θέλουμε να τα έχουμε για πάντα.


Όπως συνήθως, προσπαθώ να μην το παρακάνω με τις βλακείες που γράφω σε αυτό το blog, οπότε θα κλείσω με αυτό που εγώ θα ήθελα να είναι για πάντα: οι αποχαιρετισμοί.

Κοιτούσα πριν λίγο μια έκθεση που έγραψα πέρυσι για την ταινία Περσέπολις. Προσωπικά, είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, αλλά ο λόγος που την αναφέρω εδώ είναι γιατί έχει πολλά να κάνει με αεροδρόμια και ξενιτιά, αλλά και με αυτά που νιώθουμε - που νιώθω - όταν βλέπω τους αγαπημένους μου ανθρώπους για τελευταία φορά πριν φύγω, και ξέρω πως δεν θα τους ξαναδώ από κοντά για 7 ή 8 μήνες. Έτσι, περνάω τον χρόνο μου σε ένα μέρος χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, και κάθε μέρα καταλαβαίνω όλο και περισσότερο πόσο μεγάλη είναι (όντως) η απόσταση που μας χωρίζει.

Έτσι, θα κλείσω την διαρροή που άνοιξα στο μυαλό μου, με μια φράση που είπε η συγγραφέας του Περσέπολις, (σε μετάφραση) και που επίσης χαρακτηρίζει ακριβώς αυτό που εννοώ όταν λέω πως θέλω οι αποχαιρετισμοί μου να είναι για πάντα:

Μισώ τα αεροδρόμια. Το 'αντίο' είναι η χειρότερη λέξη για μένα. 'Αντίο' σημαίνει 'μπορεί να πεθάνουν και να μην τους ξαναδώ ποτέ'. Μου είναι δύσκολο να το πω σε οποιονδήποτε. Μου αρέσει η φράση 'για πάντα'. Για πάντα - θα είμαστε φίλοι για πάντα, θα σε δω για πάντα. 
-Άνι




29.4.13

Edit and Freestyle



What are this?
I do not know.
Sitting in this room
The footage still raw.

Undecided and confused
I stare at the wall
My film not infused
To shit it go all.

But once this is over
And the pressure is off
I will have a hangover
On Rum and Smirnoff.

And Iulia is here
Germy and cute
Leaning towards my ear
I just wanna puke.

And Jazz music is playing
And things getting funk
Freestyling and saying
I feel happy and drunk.


-Ani

27.4.13

Υπόσταση, γνησιότητα και άλλες περίπλοκες λέξεις

Αποφάσισα να γράψω κάτι διαφορετικό σήμερα... Προειδοποιώ πως αυτό το κείμενο θα φανεί ενδιαφέρον σε πολύ λίγα άτομα. 

Πριν λίγες μέρες είδα για άλλη μια φορά το Όλα για την Μητέρα μου, του Αλμοδοβάρ. 

(Οπότε αν δεν έγινε ανυπόφορο αυτό το άρθρο μέχρι τώρα, ήρθε η ώρα του!)

Ο Αλμοδοβάρ γενικά έχει μεγάλο θέμα με την υπόσταση και τη γνησιότητα, αλλά τείνει να το δείχνει με τον αντίθετο τρόπο - κιτς σκηνικά, έντονα χρώματα και σουρεαλιστικές καταστάσεις. 

Τέτοια θέματα με ενδιαφέρουν πολύ... Κυρίως γιατί αν και είναι τόσο σημαντικά στοιχεία της προσωπικότητας του καθένα μας, τυχαίνει να τα παραβλέπουμε συχνά. Ό,τι λέμε (αλήθειες ή ψέματα) και ό,τι κάνουμε είναι κομμάτια του εαυτού μας. Αυτό που δεν έχω σιγουρέψει ακόμα είναι το αν αλλάζει η αξία του κάθε κομματιού ανάλογα με το αν έχει ουσία ή όχι. 

Φυσικά, αν κάποιος ζει μέσα στην απάτη και το ψέμα, αν αρνείται πάντα τις σκέψεις και τις επιθυμίες του για κάτι που δεν είναι αληθινό, δεν μπορεί να είναι και πολύ ευτυχισμένος. 

Παράλληλα, πολλές φορές την αξία που έχει κάτι την φτιάχνει η ίδια η κοινωνία. Είναι φτηνό να πληρώνεσαι για να το κάνεις με αγνώστους. Είναι καλό να σπουδάσεις κάτι και να βρεις μια δουλειά. Είναι λάθος να μην τρως λαχανικά και φρούτα κάθε μέρα (!)...  Βαμμένα ξανθά μαλλιά και υπεροπτική τέχνη είναι παρόμοια γιατί είναι εξίσου κενά. 

Δεν ξέρω... Αυτά έχω να πω για τώρα. Πιθανότατα υπάρχουν πολύ περισσότερα που χωράνε να γραφτούν σε αυτό το κείμενο. Και σίγουρα η μπερδεμένη ιδέα που έχω εγώ για την έννοια της γνησιότητας (και για όλα τα υπόλοιπα υπαρξιακά) δεν είναι ούτε η μοναδική, ούτε απαραίτητα σωστή. 

Άλλα ακόμα με ενδιαφέρει αυτό το θέμα, οπότε θα κλείσω το άρθρο με τον τρόπο που ξεκίνησε: μια σκηνή από το Όλα για την Μητέρα μου, όπου η τρανσέξουαλ Agrado ανεβαίνει στην σκηνή του θεάτρου και παραδίδει έναν μονόλογο. 

Για λόγους ανωτέρας βίας, δύο από τις ηθοποιούς που θριαμβεύουν καθημερινά σε αυτή τη σκηνή δεν μπορούν να είναι εδώ απόψε. Όσοι θέλετε μπορείτε να πάρετε τα λεφτά σας πίσω. Αλλά για όσους δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν, είναι κρίμα να πάει χαμένη η σπάνια περίσταση που πήγατε στο θέατρο. Aν μείνετε, υπόσχομαι να σας ψυχαγωγήσω με την ιστορία της ζωής μου. Αν βαρεθείτε, μπορείτε να κάνετε πως ροχαλίζετε - δεν θα με θίξετε καθόλου! 

Με λένε Αγράδο (Ισπ: ευχάριστος), γιατί όλη την ζωή μου προσπαθώ πάντα να κάνω τις ζωές των ανθρώπων πιο ευχάριστες. Εκτός από πολύ ευχάριστη, είμαι επίσης πολύ αυθεντική. Κοιτάξτε σώμα! 
Αμυγδαλωτά μάτια - 80 χιλιάδες πεσέτες, μύτη 200 - πεταμένες στα σκουπίδια γιατί ένα χρόνο αργότερα έφαγα ένα ξύλο που την άφησε όπως είναι τώρα. Βυζιά - δύο, γιατί δεν είμαι τέρας - 70 το ένα, αλλά τα βγάλαν τα λεφτά τους. Σιλικόνη σε χείλια, μέτωπο, μάγουλα, γοφούς και κώλο - το λίτρο κοστίζει 100 χιλιάδες οπότε δουλέψτε εσείς τους αριθμούς γιατί εγώ το έχασα το μέτρημα... 
Λοιπόν, πίσω στο θέμα μας... Κοστίζει πολλά να είσαι αυθεντική, κυρία μου. Αλλά δεν μπορείς να τσιγκουνεύεσαι σε τέτοια θέματα, γιατί είσαι πιο αυθεντική όσο περισσότερο μοιάζεις με αυτό που ονειρεύεσαι να γίνεις. 

Και αν διαβάσατε μέχρι εδώ, ευχαριστώ πολύ :)


-Άνι