Τα Χριστούγεννα του 2012 γύρισα στο σπίτι μου και πέρασα τις διακοπές με την οικογένειά μου. Παρόλο που η διαφορά της ώρας είναι πολύ μικρή από την Αγγλία στην Ελλάδα (2 ώρες), όποτε γυρνάω σπίτι παθαίνω jet lag και κοιμάμαι σχεδόν ολόκληρη την ημέρα. Μια από τις πρώτες μέρες του 2013 έτυχε να ξυπνήσω νωρίς νωρίς το πρωί, οπότε μέχρι τις 2 το μεσημέρι ήμουν ήδη πτώμα. Αποφάσισα να κοιμηθώ λίγο και ξάπλωσα στον καναπέ.
Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι πόσο εκνευριστικό είναι που είμαι πάντα τόσο κουρασμένη. Αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κάποιος άρχισε να παίζει μουσική στο σαλόνι. Ανοίγω τα μάτια και κοιτάω γύρω μου. Ένας προτζέκτορας είναι πάνω στον πάγκο της κουζίνας και προβάλλει ένα Χριστουγεννιάτικο βίντεο στον τοίχο απέναντί μου. Σηκώνομαι γιατί σκέφτομαι "τι στο καλό κάνει αυτό το χριστουγεννιάτικο τραγούδι της Lana Del Rey στον τοίχο του σπιτιού μου και δεν με αφήνει να κοιμηθώ", και πάω να σβήσω τον προτζέκτορα. Δε βρίσκω κουμπί, οπότε πάω να τραβήξω την μπρίζα. Κοιτάω κάτω, αλλά κάτι δεν πάει καλά. Το πολύμπριζο είναι για αγγλικές μπρίζες.
Και τότε κατάλαβα πως ονειρεύομαι. Και το όνειρό μου είναι διαυγές. Όπως γίνεται λοιπόν όταν κάποιος έχει για πρώτη φορά στην ζωή του συνειδητό όνειρο, ενθουσιάζομαι τόσο πολύ που ούτε μου περνάει από το μυαλό να εκμεταλλευτώ τις απέραντες δυνατότητες που μου προσφέρονται.
Όχι. Αντί γι αυτό πάω πίσω στον καναπέ, ξαπλώνω, κλείνω τα μάτια μου, τα ξανανοίγω, και είναι βράδυ.
-Άνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια