Τυχαίνει να μην είμαι σε ηλικία για να ντυθώ και να πάω έξω να μαζέψω καραμέλες από τη γειτονιά. Στη δικιά μου ηλικία πας σε πάρτυ. Φυσικά εγώ είμαι σπίτι και γράφω στο blog μου τέτοια μέρα, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το Halloween συγκεκριμένα.
Πέρυσι χάραξα στραβά πρόσωπα σε κολοκύθες και έφαγα κολοκυθόσουπα. Φέτος στη δουλειά έπαιζαν ήχοι από στοιχειωμένο σπίτι. Πρόπερσι είχα πάει βόλτα στο κέντρο μασκαρεμένη, με τους συμφοιτητές μου.
Θυμάμαι πως όταν ήμουν παιδάκι προτιμούσα αυτά που κάνουν για το Halloween από τα απλά κάλαντα που κάναμε εμείς τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Επίσης είμαι σίγουρη πως είχα δει κάποια παιδιά στο δημοτικό να βγαίνουν όντως για trick or treat στις 31 Οκτώβρη, αλλά δε ξέρω αν τραβάει ακόμα η μόδα.
Το Halloween είχε πάντα τη πρωτιά για μένα. Και από τις Απόκριες ακόμα το προτιμούσα, διότι μου άρεσε το σκοτεινό Halloween περισσότερο από τις ζωντανές, γιορτινές, χαρούμενες Απόκριες. Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι ο Εφιάλτης Πριν τα Χριστούγεννα.
Ίσως να μην είναι όντως το Halloween όπως το φανταζόμουν. Όμως το παιδί μέσα μου δεν ενδιαφέρεται για καμία απογοήτευση. Το παιδί μέσα μου θέλει να ξαναδεί τον Εφιάλτη Πριν τα Χριστούγεννα όταν τελειώσω με αυτό το άρθρο.
O ενήλικας έξω μου δεν ενθουσιάζεται τόσο. Αντίθετα, όλες αυτές οι γιορτές έχουν αποκτήσει μια πολύ βασική ομοιότητα για τον ενήλικα έξω μου: είτε πρωί με τα κάλαντα στην Ελλάδα, είτε βράδυ με το Halloween στο Λονδίνο, θα κάνω απόλυτη ησυχία για να μη καταλάβουν τα πιτσιρίκια πως είμαι σπίτι.
-Άνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια