Προσπαθώ να αποφύγω τις πρωτοχρονιάτικες υποσχέσεις. Ίσως έχω μερικές ιδέες για το τι θέλω να κάνω από Δευτέρα που λέει κι ο λόγος, αλλά το να τις αντιγράψω εδώ δε σημαίνει και πολλά.
Χθες ήταν μια περίεργη βραδιά. Κατά τις 5 που με πήρε επιτέλους ο ύπνος ήμουν ακόμα πιο μπερδεμένη για το 2014. Σκεφτόμουν τα γνωστά. Μετά από πέντε ώρες, όμως, ξύπνησα και δεν ήμουν πια μπερδεμένη. Ένα πρόβλημα μέσα στο μυαλό μου λύθηκε, και όλο αυτό το κουβάρι με τις σκέψεις μου έγινε σχεδόν ευθεία γραμμή.
Ο Αλχημιστής είναι ένα αλληγορικό βιβλίο του Πάουλο Κοέλο που το διάβασα πριν από πολλά χρόνια - και αμήν αν κατάλαβα τίποτα τότε - αλλά η βασική ιδέα του βιβλίου είναι η εξής: Όταν θες κάτι με όλη σου τη ψυχή, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να σου το δώσει.
Στο βιβλίο, ένας Ισπανός στην Ανδαλουσία ξυπνάει ένα πρωί με τη γνώση ότι ένας μυθικός θησαυρός τον περιμένει στην Αίγυπτο. Έτσι ξεκινάει ένα τεράστιο ταξίδι και πάει να βρει το θησαυρό που είναι τόσο σίγουρος πως τον περιμένει στη μέση της ερήμου. Ο Αλχημιστής εμφανίζεται λίγο αργότερα. Το βιβλίο έχει να κάνει με την ελευθερία, τα όνειρα, την αγάπη... λίγο πολύ τα πάντα. Είναι γραμμένο σαν Αραβικό παραμύθι και πρέπει να ομολογήσω πως ακόμα και τότε που το διάβασα με επηρέασε πολύ, κι ας κατάλαβα περίπου τα μισά απ' αυτά που μου έλεγε ο ποιητής.
Πάνω απ όλα μου έχει μείνει η στιγμή που ο ήρωας καταλαβαίνει τι είναι το σύμπαν. Εκεί που του λένε να πετάξει, και στέκεται σε ένα λόφο, κοιτάει στον ουρανό και βλέπει τη λύση της ζωής, και γίνεται φως. Ή έστω αυτό θυμάμαι. Αλληγορικό είναι το πράμα.
Δεν έχω σκοπό να μελετήσω τι σημαίνει το σύμπαν αυτή τη στιγμή. Απλά είπα να ξεκινήσω το έτος με τα γνωστά αισιόδοξα κομμάτια που γράφω όταν νιώθω καλά. Γιατί απλά νιώθω πως όλα θα πάνε καλά. Έχω και σχέδια για το μπλογκ και απ' όλα. Ίσως είναι γιατί βαρέθηκα να παραπονιέμαι, ίσως γιατί βαρέθηκα να περιμένω, ίσως γιατί άρχισα να καταλαβαίνω το Μυστικό. Ίσως γιατί κοιμήθηκα καλά χθες. Ποιός ξέρει.
Να σκεφτώ και κάτι φιλοσοφημένο και βουτηγμένο στην καλή διάθεση... Υπάρχει πάντα κάτι που συμβαίνει μέσα στην ημέρα που τη κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες και σπάει τη ρουτίνα. Αλλιώς θα ήμασταν όλοι ο Bill Murrey στο Groundhog Day.
Να κι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια αυτή την εποχή:
Σήμερα το πρωί σκέφτηκα ένα σωρό καινούργια πράματα που θα κάνω για αυτό το blog, η μια ιδέα ερχόταν μετά την άλλη. Κατέβηκα από το λεωφορείο και έγραψα τις ιδέες στην ατζέντα μου.
Ναι, ατζέντα. Έχω και τέτοια τώρα. Ποιος μας πιάνει.
Ναι, ατζέντα. Έχω και τέτοια τώρα. Ποιος μας πιάνει.
-Άνι
Επίφανι
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα στον Αλχημιστή μου άρεσε η στιγμή της αποχώρησής τους και τα λόγια περί αγάπης. Όμως και εγώ το έχω διαβάσει καιρό πριν και ποιος ξέρει τι σκέφτομαι πια. Ο καθένας μας ερμηνεύει την τέχνη όπως θέλει.
Βλέποντας τους Arctic Monkeys αναρωτιέμαι, πώς είναι να ζεις στην χώρα τους και να τους ''νοιώθεις'' από πρώτο χέρι.
Υποσημείωση: οι συγκεκριμένοι είναι από τα λίγα, σύγχρονα, ξένα ή μη, συγκροτήματα που μου αρέσουν
(:
Πολύ ενδιαφέρον πράμα η τέχνη, και σίγουρα ο Αλχημιστής μπορεί να διαβαστεί με αμέτρητους τρόπους... πρέπει όταν γυρίσω σπίτι να το ξαναδιαβάσω επειγόντως!
ΔιαγραφήArctic Monkeys άρχισα να ακούω από το καινούργιο τους άλμπουμ, και είναι πλέον από τους αγαπημένους μου. Νομίζω το λεξιλόγιό τους είναι το μόνο πράμα που γνωρίζω από πρώτο χέρι επειδή ζω στην Αγγλία (όπως πχ το 'καναπές' δε το λένε couch ή sofa, αλλά settee που είναι η αγγλική λέξη).
(Spilling drinks on my settee...)
Όσο για τη τέχνη, είναι σίγουρα 100% βασισμένη σε προσωπική ερμηνεία. Άλλοι λατρεύουν την όπερα, άλλοι σιχαίνονται τη κλασική μουσική γιατί 'δεν έχει στίχους'!