Σκέψεις σχετικές με την ανθρώπινη ύπαρξη και το σκοπό της ζωής περνάνε πάντα από το μυαλό μου, αλλά οι γνώσεις μου δεν επαρκούν για να βάλω τέτοιες σκέψεις σε μια σειρά.
Το βιβλίο του Κουντέρα συνυφαίνει το μυθιστόρημα με φιλοσοφικές σκέψεις και παραδείγματα όπου αυτή η αειθαλείς μάχη του ανθρώπου να καταλάβει από τι είναι φτιαγμένο το είναι του κορυφώνεται. Γενικά λίγο μηδενιστικός, πιστεύει πως τα πάντα υπάρχουν μια και μοναδική φορά, πως τίποτα δε περνάει μέσα στον χρόνο αφότου τελειώσει για να επιστρέψει έτσι ακριβώς όπως ήταν πριν και να επαναληφθεί. Αναλύει το πάθημα της ανθρωπότητας σε απίστευτο βάθος, και παρουσιάζει τις ιδέες της πτώσης, του κενού, του θανάτου, της αποτυχίας και του ιλίγγου, όχι ως φόβο, αλλά ως πειρασμό. Στη τελική, οι υπεράνθρωπες προσπάθειες των χαρακτήρων που δημιουργεί δε ξεπερνάνε αυτό το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε αυτά που θέλουν, και αυτά που είναι. Φτάνουν στο τέλος της ζωής τους χωρίς να καταλάβουν ακριβώς γιατί αυτή η ελαφρότητα της ψυχής είναι τόσο αβάσταχτη. Στο τέλος, τα σώματά τους κείτονται άψυχα κάτω από τη γη, και οι επιτάφιοι φαντάζουν σχεδόν γελοίοι.
Παραδόξως, το βιβλίο αυτό είναι αρκετά βαρύ, αλλά σίγουρα αξίζει το κόπο να αντέξουμε λίγο αυτό το βάρος. Απορώ αν υπάρχει έστω η παραμικρή αληθινή αξία σε κάτι που είναι τελειωτικά φτιαγμένο από την ανθρώπινη φαντασία, όπως για παράδειγμα τα όνειρά μου και οι μάχες που δίνω για να γίνουν πραγματικότητα. Πάνω απ' όλα απορώ αν οι προσπάθειές μου να αφήσω το σημάδι μου στο κόσμο έχουν τη λάθος κατεύθυνση, διότι πιστεύω ότι το να με θυμούνται 2-3 συγγενείς αφότου πεθάνω δε θα είναι αρκετό.
Τελικά, υπάρχει λόγος να κάνω οτιδήποτε; Ποιος ο λόγος να γράφω σε αυτό το blog; Αυτό το άρθρο και μόνο του είναι παράδοξο. Καλύτερα να σταματήσω να το σκέφτομαι.
-Άνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια