Το βινύλιο κάνει come back και μας κλέβουν τα λεφτά.

Φέτος στο Ηνωμένο Βασίλειο πουλήθηκαν πάνω από ένα εκατομμύριο δίσκοι βινυλίου. Πράμα που έχει να συμβεί σχεδόν 20 χρόνια. Στην Αμερική λίγο περισσότεροι δίσκοι - 4 εκατομμύρια.



(Μερικά ελληνικά site έχουν επίσης γράψει άρθρα για το θέμα, πχ Newsbeast, Πρώτο Θέμα, κτλ)

Έχω παρατηρήσει ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο, και θέλω να το μοιραστώ μαζί με όλους τους χιπστερ και μη που ίσως σκέφτονται να το ρίξουν στα βινύλια: μας έχουν πιάσει κορόιδα. 

Θα το πάρω από την αρχή. 

Έχει βουίξει ο τόπος - εννοώντας το ράδιο και το ίντερνετ - πως η αγάπη για αυτή τη ξεπερασμένη πλέον τεχνολογία έχει αναζωπυρωθεί για τα καλά. Εγώ σίγουρα το έχω καταλάβει, όχι μόνο γιατί το λένε όλοι, αλλά και επειδή ως καλό προβατάκι κόλλησα και εγώ με το βινύλιο το 2011 και ακόμα δε λέω να ξεκολλήσω. 

Τις τελευταίες μέρες, αγόρασα δίσκους τρεις φορές. Για να είμαι ακριβής, απέκτησα έναν δίσκο του Tom Waits (15 λίρες), ένα διπλό 45άρι των London Grammar (17 λίρες) και ένα συμπαθητικό lp της FKA twigs (για άλλες 15 λίρες). 

Όλα μαζί αυτά βγαίνουν (σε συνάλλαγμα για δραματικό εφέκτ) περίπου 60 ευρώ. 

Από περιέργεια, ρώτησα μερικούς πωλητές αν όντως περισσότερος κόσμος αγοράζει πλέον βινύλια. Ένας τύπος πρωτοτύπος μου είπε πως όχι μόνο πουλάνε τρελά, αλλά συμφέρουν - η παρασκευή τους κοστίζει όσο και από τα CD αλλά φυσικά πουλάνε τουλάχιστον τρεις φορές πιο ακριβά. Παράλληλα, η ποιότητα της αντιγραφής είναι τις περισσότερες φορές πολύ πολύ κακή.

Έχω στη κατοχή μου παλιά και καινούργια άλμπουμ, από φετινές παρασκευές μέχρι δίσκους που είναι πάνω από 30 χρονών.

Τους παλιούς δίσκους τους αγοράζω από charity shops (μαγαζιά με ό,τι θες δεύτερο χέρι σε τιμές σοκ). Μου αρέσει πολύ να μπαίνω στο μαγαζί και να πηγαίνω στο πίσω μέρος, και να αρχίζω το ξεφύλλισμα. Έχω βρει διάφορα ενδιαφέροντα πράματα, συμπεριλαμβανομένων ενός δίσκου των Monty Python (2 λίρες) και ενός της Νανάς Μούσκουρη (50 λεπτά). Έχω OMD, Queen, Tsaikovski, Elgar, ότι θες. Γενικά, για παλιούς δίσκους δεν έχω δώσει ποτέ πάνω από 5 ευρώ. Αυτοί οι δίσκοι πέζουν άψογα.

Τους καινούργιος δίσκους, τους βρίσκω σε γυαλιστερά μαγαζιά φάση Public. (HMV, Head, etc) Κάνουν - το φτηνότερο - 15 λίρες. Είναι ολοκαίνουργοι. Είναι χιπ. Είναι όμορφοι, είναι της μόδας, και οι μισοί έχουν άθλιο, ρηχό, τρεμάμενο ήχο. Από τα 10 καινούργια άλμπουμ που έχω, τα 5 ακούγονται χειρότερα από ότι θα ακούγονταν αν τα έπαιζα από το κινητό μου. Το τελευταίο άλμπουμ της Lana Del Rey ήταν το χειρότερο, με τους London Grammar να τη φτάνουν σε αποτυχία δεύτεροι. Τα τρία πρώτα track στο άλμπουμ της FKA παίζουν καλά, τα δύο τελευταία όχι. Οι ετικέτες είναι σκισμένες, κολλημένες λάθος, μέχρι και μουτζουρωμένες.

Μερικοί από τους δίσκους που έχω αγοράσει είναι καλοί, αλλά δυστυχώς η μειονότητα. Δε θα μπορούσε να υπάρχει ένα σάιτ όπου μπορώ να ελέγξω αν η μάρκα είναι πατάτα ή όχι;

Ο χιπστερ λέει πλέον αμήν.

Από τις τρεις αγορές που έκανα αυτή τη βδομάδα, οι δύο ήταν τελείως μα τελείως αποτυχημένες. Φυσικά δε δέχονται τα βινύλια στο μαγαζί γιατί 'κανένας άλλος δεν έχει γυρίσει βινύλιο μέχρι τώρα οπότε φταίει το πικάπ σου'. Εγώ πιστεύω πως κανένας δε γυρνάει τους δίσκους γιατί δεν τους ακούνε. Τους αγοράζουν γιατί είναι όμορφοι, και είναι ίν, και σου δίνουν δωρεάν download από τα τραγούδια που περιέχει το άλμπουμ.

'Δωρεάν' download από τα κομμάτια που περιέχουν. Στην ουσία λοιπόν πληρώνεις 20-25 ευρώ για κάτι που μπορείς πανεύκολα να το βρεις δωρεάν από το internet. Το να ξοδεύουμε περισσότερα λεφτά για κατώτερη ποιότητα ήχου είναι απλά, αδιαμφισβήτητα και ολοκληρωτικά, ηλίθιο.

Εγώ θα συνεχίσω να αγοράζω τα παλιά άλμπουμ για 1-2 λίρες, γιατί είπαμε είμαι χιπστερ αλλά όχι τελείως ηλίθια. 

Άσχετο, αλλά υπάρχει μια αμερικάνικη εταιρία που θα επανακυκλοφορήσει ένα χιπ χοπ άλμπουμ του '95. Σε κασέτα μόνο. Για 45 δολάρια τη μια. 

-Άνι.