Αϋπνία: Καθώς προσπαθώ να μη κοιμηθώ στο λεωφορείο

O ύπνος κι εγώ ποτέ δε τα πήγαμε καλά.

Μου αρέσει να είμαι ξεκούραστη και λατρεύω τις ημέρες που μπορώ να κοιμηθώ μέχρι τις μετά μεσημβρίας - είναι οι αγαπημένες μου μέρες βασικά.

Δυστυχώς είμαι κι εγώ (όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι) σε μια αέναη κατάσταση κούρασης. Κοιμάμαι αργά, βλέπω εφιάλτες, ξυπνάω νωρίς. Έχω περάσει πολλές άυπνες νύχτες και πάντα ψάχνω λύσεις για αυτό το πρόβλημα. Πήρα χάπια, ήπια ρούμι, πήγα για ύπνο στις 10 ώστε να έχω πλέον κοιμηθεί μέχρι της 3 το πρωί, αλλά τίποτα δεν έδρασε όσο αποτελεσματικά όσο η καθημερινή μου διαδρομή με το λεωφορείο για τη δουλειά.

Η διαδρομή είναι μια ώρα και πέντε λεπτά. Όσο ξεκούραστη και να είμαι, πρωί ή απόγεμα, παλεύω να μείνω ξύπνια - και τις περισσότερες φορές δε τα καταφέρνω. Πώς γίνεται αυτό το βρομερό και άβολο λεωφορείο να φέρνει ύπνο πιο εύκολο και γλυκό από το βολικό, ζεστό κρεβατάκι μου? Όσα ηλίθια προεφηβικά παιδιά κι αν έχω γύρω μου, όσους βρομερούς άντρες κι αν προσπαθώ να μη μυρίσω, ακόμα και αυτός ο τύπος πίσω μου που ρουφάει τις μύξες του... Τίποτα δε χαλάει το νανούρισμα του ταξιδιού.



Ενώ το λεωφορείο κουνάει ρυθμικά, οι άνθρωποι περνάνε σα φαντάσματα από τον δρόμο, είτε τραβώντας τα λουριά από τα σκυλάκια τους είτε τα λουριά από τα παιδάκια τους (ναι) ακολουθώντας τις άγνωστες κατευθύνσεις της ζωής τους. Οι γνώριμες στροφές έρχονται η μια μετά την άλλη και όλοι οι άνθρωποι γλιστράνε  από τον δικό μου κόσμο όπως η συνείδηση μου γλιστράει από τον δικό τους.


Η σιωπή του δωματίου μου φαντάζει υπερβολική, το στρώμα ρηχό και επίπεδο, το ρολόι πολύ αργό, και ενώ περιμένω να με πάρει ο ύπνος και να με παραδώσει σε μερικούς περίεργους εφιάλτες, απορώ γιατί δεν αφήνω ποτέ τον εαυτό μου να ταξιδέψει με τον λεωφορειατζή Ορφέα μπας και ξεκουραστώ λίγο.


Γιατί θα χάσω τη στάση μου γι αυτό.


-Ανι